امروزه ارتودنتیست ها از جدیدترین علم سلامت دهان برای تطبیق درمان هر بیمار با نیازهای شخصی او بهره می برند. برخی بیماران ممکن است برای اصلاح اوربایت یا آندربایت خود در پی درمان باشند. بیماران دیگر ممکن است بخواهند فشردگی و نامرتبی دندان های خود را برطرف کنند، دندان هایی که خیلی رو به جلو هستند یا بایتی که صاف نیست. و برخی بیماران دیگر نیز ممکن است به خاطر عقب رفتگی چانه خود به دنبال درمان ارتودنسی باشند.

آیا بریس ها به عقب رفتگی چانه کمک می کنند؟ پاسخ ساده تر از پرسش آن است. حقیقت این است که بریس ها می توانند بخشی از راه حل اصلاح عقب رفتگی چانه باشند، اما هر بیمار منحصر بفرد است. تنها مشاوره با ارتودنتیست می تواند پاسخ کاملی به این پرسش دهد.

علل عقب رفتگی چانه کدامند؟

چانه عقب رفته می تواند در نتیجه عوامل ژنتیکی بروز پیدا کند. اگر یکی از والدین یا هر دوی آنها چانه عقب رفته داشته باشند، ممکن است فرزند آنها نیز چانه عقب رفته داشته باشد. اما نحوه قرار گیری دندان ها دندان ها و فک می تواند روی رشد کودک با چانه عقب رفته تأثیر داشته باشد.

گرچه این چیزی نیست که اکثر افراد بیشتر در مورد آن فکر می کنند، نرخ رشد فک های بالا و پایین همیشه هم به خوبی هماهنگ نیست. گاهی اوقات رشد فک بالا سریع تر از رشد فک پایین است، و گاهی اوقات بر عکس آن اتفاق می افتد.

این عدم هماهنگی در رشد فک می تواند باعث شود چانه عقب رفته به نظر برسد. دلیل شایع دیگری که فک پایین می تواند عقب رفته به نظر برسد، زمانی است که اور بایت شدیدی در فک بالا وجود دارد. گاهی اوقات این یک اشتباه چشمی است که در نتیجه بیش از حد قابل مشاهده بودن دندان های فک بالا بوجود می آید، و گاهی اوقات نیز زمانی چانه عقب رفته است که رشد فک سرعت یکنواختی ندارد.

 درمان عقب رفتگی چانه

درمان عقب رفتگی چانه

چه درمانی برای عقب رفتگی چانه وجود دارد؟

یکی از نخستین پرسش هایی که برای اغلب پرسیده می شود این است که آیا بریس ها به اصلاح عقب رفتگی چانه کمک می کنند یا خیر؟ پرسش معمول دیگر این است که آیا بریس ها به حل مشکل فک کمک می کنند؟

میزان اصلاح مورد نیاز و نیز اینکه کجا به اصلاح نیاز دارد می توانند مشخص نمایند آیا بریس ها به تنهایی به اصلاح ظاهر چانه عقب رفته کمک می کنند. گاهی اوقات، تنها جابجا کردن دندان ها به وضعیت درست، در حالتی که بایت سالم است و فک های بالا و پایین نسبت به یکدیگر در وضعیت صحیح قرار دارند، می تواند حتی ظاهر چانه را نیز اصلاح نماید.

اما وقتی مشکل به رشد استخوان فک مربوط می شود، بهترین راهکار ممکن است انجام جراحی ارتوگناتیک (فک) باشد. این نوع جراحی می تواند توسط متخصص ارتودنسی انجام شود. هدف از انجام این کار اصلاح رشد نامتعادل یا ناسالم استخوان های فک است.

گاهی اوقات استفاده از درمان ارتودنسی و جراحی ارتوگناتیک با هم، بهترین راهکار برای دستیابی به لبخندی سالم و یکدست و چانه ای با ظاهر متناسب است. از آنجا که دهان هر بیمار کاملاً منحصر بفرد است، هیچ درمانی وجود ندارد که برای همه موارد مناسب باشد.

 درمان عقب رفتگی چانه

درمان عقب رفتگی چانه

چه نوع درمان ارتودنسی می تواند عقب رفتگی چانه را اصلاح نماید؟

اکثر بیماران برای اصلاح عقب رفتگی چانه خود ابتدا پیگیر استفاده از درمان ارتودنسی می شوند. این به دو صورت منطقی است: ارتودنسی این اطمینان را بوجود خواهد آورد که سالم ترین و یکدست ترین لبخند ممکن را خواهید داشت و درمان ارتودنسی کمتر از جراحی فک تهاجمی است.

بعلاوه، این غالباً “ارتودنسی فانکشنال” نامیده می شود. اصلاح فانکشنال به بهینه سازی بهداشت دهان و دندان اشاره دارد در حالی که ظاهر چهره را برای بیمار رضایت بخش تر می کند.

امروزه دانش ارتودنسی به ابزارهای پیشرو در جابجا کردن، تغییر شکل، و صاف کردن دندان ها و فک ها مجهز است. برخی از این ابزارهای متحرک و برخی دیگر ثابت هستند، مانند ریتینر ها.

برخی ابزارها نیمه دائمی هستند، مانند ابزارهایی که برای تغییر محل دندان ها استفاده می شوند و به صورت دستی با افزایش های ریز تنظیم می شوندتا دندان ها و فک ها را به انحنا و صافی مطلوب در آورند. استفاده از این ابزارها توسط یک متخصص ارتودنسی، روی هم رفته می تواند نیاز به جراحی فک را از بین ببرد.

اگر بریس ها نتوانند مشکل عقب بودن چانه را برطرف نمایند چه؟

برای بیماران بزرگسالی که به این فکر می کنند که بریس ها عقب رفتگی چانه آنها را برطرف نمی کند، جراحی ارتوگناتیک ممکن است به عنوان یک روش دائمی برای اصلاح عقب رفتگی فک توصیه شود.

برخی مشکلات سلامت دهان وجود دارند که در طول کودکی یا نوجوانی راحت تر درمان می شوند، قبل از آنکه روند رشد استخوان فک متوقف شود. به همین دلیل، بریس ها و کمک های ارتودنسی در اصلاح عقب رفتگی چانه وقتی بیمار کم است موفقیت آمیزتر هستند.

وقتی به ارتودنتیست مراجعه می کنید، گام نخست این است که مشخص شود آیا با درمان ارتودنسی به تنهایی، نتایج کافی می توانند حاصل شوند. همیشه راهکاری که از همه کمتر تهاجمی باشد ترجیح داده می شود.

اگر ارتودنتیست شما پس از بررسی دهان شما و تصاویر رادیوگرافی مشخص نماید که درمان ارتودنسی به تنهایی قادر نخواهد بود نتایجی که می خواهید را به طور کامل برای شما به همراه داشته باشد، ممکن است از شما بخواهد به جراح ارتوگناتیک مراجعه کنید. برخی ارتودنتیست ها هر دو راهکار را ارائه می دهند، که می تواند روند درمان شما را ساده سازد.

تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس و معاینات دهانی می توانند کمک کنند عقب بودن چانه شما آیا نتیجه مال اکلوژن (مشکلات مربوط به قرار گیری بایت و دندان ها) است یا رشد فک، یا هر دو. در این صورت، ارتودنتیست و جراح ارتوگناتیک شما طرح درمانی ویژه شما خواهند ریخت که نتیجه آن جلو آمدن چانه به اندازه کافی باشد.

 درمان عقب رفتگی چانه

درمان عقب رفتگی چانه

جراحی ارتوگناتیک شامل چه چیزهایی می شود؟

مهم است به خاطر داشته باشید که بریس ها تنها گزینه درمان شما نیستند. علاوه بر این، موقعیت هایی وجود دارند که ممکن است جراحی ارتوگناتیک به تنهایی قادر نباشد نتایجی که در پی آنها هستید را ارائه دهد. در این موارد، معمولاً یک فرایند تنها چیزی است که برای اصلاح ظاهر چانه نیاز است.

شما گزینه هایی شامل ارتودنسی، و جراحی ارتوگناتیک دارید، و هر دو راهکار می توانند با یکدیگر ترکیب شوند تا سلامت دهان و ظاهر چهره شما را به صورت همزمان بهبود دهند.

فنر فوسز چیست و از چه اجزائی تشکیل شده است؟

فنر فورسز ابزاری است که برای کمک به اصلاح و درمان اوربایت مورد استفاده قرار می گیرد. این ابزار کمک می کند دندان های فک پایین رو به جلو و دندان های فک بالا رو به عقب حرکت داده شوند. فنر فورسز از یک میله مرکزی و یک کویل اسپرینگ (فنر) به دور آن تشکیل شده است که به براکت های چسبانده شده روی دندان ها چسبانده می شوند تا به اصلاح بایت کمک کنند.

استفاده از کویل اسپرینگ ها چه مدت طول می کشد؟

افرادی که از بریس ها استفاده می کنند ممکن است فنرهای فورسز را دوست نداشته باشند بنابراین از ارتودنتسیت خود می پرسند “چه مدت باید از فنرهای فورسز استفاده کنند؟”

به طور میانگین ۴ تا ۶ ماه باید فنرهای فورسز روی بریس ها باقی بمانند اما طول درمان با آنها می تواند متفاوت باشد. بسته به یک دسته عوامل متعدد ممکن است طول این زمان افزایش یا کاهش پیدا کند. بعلاوه، همه موارد شبیه یکدیگر نیستند و ممکن است در افراد مختلف متفاوت باشند. عواملی که طول دوره استفاده از کویل اسپرینگ را مشخص می کنند عبارتند از:

  • مقدار اوربایت و وخامت مشکل بیمار
  • همکاری بیمار
  • سلامت و سن بیمار
  • شرایط دندان
  • سلامت پریودنتال
  • تراکم استخوان و حرکات دندان ها
فنر فورسز در ارتودنسی

فنر فورسز در ارتودنسی

مقدار اوربایت و وخامت مشکل بیمار

قبل از آنکه در مورد این موضوع توضیح دهیم، باید بدانید چرا اوربایت برای فنرهای فورسز مهم است. دلیل آن این است که فنرهای فورسز برای اصلاح اوربایت استفاده می شوند. اوربایت به این معناست که دندان های جلوی فک بالا مقداری زیادی از دندان های جلوی فک پایین را پوشش می دهند. بنابراین هدف استفاده از فنرهای فورسز آوردن دندان های جلوی فک بالا در موقعیت طبیعی تری است. به همین دلیل، ما از فنر فورسز کمک می گیریم.

وقتی فردی اوربایت شدیدتری داشته باشد، به این معناست که زمان بیشتری برای اصلاح آن نیاز است. اما چرا؟

ما نباید سعی کنیم دندان ها را بیشتر از حد ایده آل خود جابجا کنیم. وقتی از فنر فورسز استفاده می کنیم دندان ها تقریباً هر ماه یک میلی متر جابجا می شوند.

بنابراین، زمان مورد نیاز برای اصلاح با فنر فورسز به این بستگی دارد که چه مقدار جابجا کردن دندان ها برای هر بیمار لازم است. اوربایت بیشتر به این معناست که مجبوریم دندان ها را بیشتر جابجا کنیم.

میزان همکاری بیمار

این ضروری است زیرا ممکن است باعث شود درمان به تعویق بیفتد. اگر نمی توانید از فنرهای فورسز نگه داری کنید و منجر به بروز هر آسیبی شوند، وقفه ای در روند درمان بوجود خواهد آمد. بنابراین، باید با ارتودنتیست خود همکاری کنید و توصیه های وی را دنبال کنید.

فنر فورسز در ارتودنسی

فنر فورسز در ارتودنسی

سلامت و سن بیمار

کودکان و بیماران کم سنی که در حال رشد هستند می توانند انتظار داشته باشند درمان آنها با فنر فورسز سریع تر پیش برود، زیرا رشد و نمو آنها کامل نشده است. ارتودنتیست می تواند جابجایی دندان ها را در آنها به خوبی و به مقدار زیاد انجام دهد.

اما در بیماران بزرگسال، جابجایی دندان ها را می توان آرام تر انجام داد و زمان درمان با فنرهای فورسز مقداری طولانی تر است. سلامت بیمار نیز به طول درمان ربط پیدا می کند.

وضعیت دندان ها

وضعیت دندان ها طرح درمان را مشخص می نماید. زمان درمان دندان های طبیعی با فنرهای فورسز می تواند خوب باشد. اما اگر یک دندان روکش دار، بریج، دندان عصب کشی شده، ونیر و یا پروتز مصنوعی دندانی داشته باشید، طول درمان ممکن است بیشتر از معمول طول بکشد.

گاهی اوقات، ممکن است دندان های شما در جای مطلوبی قرار نداشته باشند که باز هم ممکن است موجب تأخیر در درمان شود.

سلامت پریودنتال

سلامت پریودنتال (بافت های اطراف دندان از جمله لثه و استخوان) یکی از مهم ترین عواملی است که مشخص می نماید روند درمان شما چگونه خواهد بود. اگر سلامت پریودنتال خوبی نداشته باشید یا در طول دوره درمان با فنرهای فورسز نتوانید سلامت پریودنتال خود را حفظ کنید، طول درمان افزایش پیدا خواهد کرد.

تراکم استخوان و جابجا کردن دندان ها

تراکم استخوان هایی که دندان ها را در جای خود نگه می دارند عاملی مهم برای جابجا کردن دندان ها است. اگر بدانید جابجایی دندان ها چگونه اتفاق می افتد، خواهید دانست چه زمانی از فنرهای فورسز استفاده می کنیم. فنرهای فورسز برای جابجایی دندان های جلوی فک بالا رو به عقب و جابجایی دندان های جلوی فک پایین رو به جلو استفاده می شوند. ارتودنتیست ها برای جابجا کردن دندان ها فشاری روی دندان ها وارد می کنند. آنها از فشار ایده آل استفاده می کنند. در این مورد، آنها از فنرهای فورسز برای ایجاد این فشار استفاده می کنند.

وقتی فشار اعمال می شود، این فشار به استخوان هایی وارد می شود که دندان ها را در جای خود نگه می دارند. بواسطه این فشار تغییراتی داخل استخوان اتفاق می افتد.

سمتی از استخوان که فشار را احساس می کند حل می شود و یک شکاف بوجود می آید. دندان می تواند داخل این شکاف حرکت کند. سمت مخالف ایجاد فشار، شکل گیری استخوان جدید اتفاق می افتد. با این فرایند، فنرهای فورسز قادر خواهند بود دندان ها را حرکت دهند.

برای انجام این کار، ابتدا، فنر فورسز را متصل می کنیم سپس آن را فعال می کنیم تا فشار ایجاد شود. ما یک سر فنر را به براکت یکی از دندان های فک بالا و سر دیگر را به براکت یکی از دندان های فک پایین متصل می کنیم. اکنون می توانید ببینید که استخوان نقش اصلی در جابجا کردن دندان ها ایفا می کند. بنابراین، تراکم استخوان بسیار مهم است. هر چه تراکم استخوان بیشتر باشد، جابجایی دندان کمتر خواهد بود. بنابراین، جابجایی دندان ها در افراد بزرگسالی که از فنر فورسز استفاده می کنند مقداری کندتر است.

چگونه می توان طول درمان با فنر فورسز را کاهش داد؟

افراد سعی می کنند راهی پیدا کنند تا طول درمان خود با ابزار فورسز را کاهش دهند. بنابراین، گاهی اوقات آنها می پرسند چرا ما فشار بیشتری اعمال نمی کنیم تا جابجایی دندان ها با سرعت بیشتری صورت بگیرد. ما هرگز نباید این کار را انجام دهیم. این کار در حقیقت معکوس عمل می کند و به دندان های شما آسیب می رساند. فشار ارتودنتیک زیاد به پالپ و ریشه های دندان ها آسیب وارد می کند. پس از آن، دندان ها لق می شوند و لازم خواهد بود کشیده شوند. یا مرگ دندان اتفاق می افتد و درمان ریشه یا ترمیم دندان ضروری می شود.

بنابراین، باید فشار ایده آلی به دندان ها وارد کنیم تا بهترین نتیجه را بگیریم. یک ارتودنتیست مجرب همیشه این کار را انجام می دهد. بنابراین نیاز نیست نگران باشید.

اکثر عواملی که در بالا مورد بحث قرار گرفتند، در اختیار ما نیستند. اما، چیزی که می توانید کنترل کنید نگهداری از فنرها، حفظ بهداشت دهان و پیگیری صحیح دستور العمل های ارتودنتیست است. به این معنا نیست که طول درمان را کاهش خواهد داد. اما مطمئناً روند پیشرفت مداوم و پیوسته درمان با فنر فورسز را حفظ خواهد کرد. اگر به فنر فرسز خود آسیب بزنید، یا جابجایی پیوسته دندان ها متوقف خواهد شد. این منجر به تعلیق روند درمان با فنر فورسز خواهد شد. بنابراین چه باید بکنید؟

شاید جویدن، حرف زدن، یا باز کردن دهان با فنر فورسز مقداری دشوار باشد. اما باید تمام مدت مراقب باشید، در غیر اینصورت فنر فورسز شما بیرون خواهد آمد یا آسیبی اتفاق خواهد افتاد. هنگام مسواک زدن و نخ دندان کشیدن باید بیشتر مراقب باشید. تکنیک های مسواک زدن ونخ دندان کشیدن صحیح با وجود بریس ها و فنر فورسز را از ارتودنتیست خود یاد بگیرید. علاوه بر این، باید همه دستور العمل هایس که ارتودنتیست شما می دهد عمل کنید تا درمان شما تا انتها به خوبی پیش برود.

فنر فورسز در ارتودنسی

فنر فورسز در ارتودنسی

مزایای استفاده از فنر فورسز

اصلاح مؤثر و قابل اعتماد مال اکلوژن کلاس ۲

در گذشته، اگر شما نیاز به اصلاح مال اکلوژن کلاس ۲ داشتید، احتمالاً گزینه های شما محدود بودند به کشیدن دندان های دائمی، استفاده از فنرها و الاستیک ها، یا ابزارهای برجسته مانند هدگیر. اکنون، با فنرهای فورسز، بدون نیاز به قربانی کردن راحتی خود می توانید به بایت ایده آل خود دست پیدا کنید. فنرهای فورسز عملکرد مورد نیاز ارتودنتیست را با راحتی مطلوب شما ترکیب می کند. فنر فورسز رشد در افراد بزرگسال را تحریک می کند، به حذف اوربایت شدید کمک می کند، و تناسب دندان ها را بهبود می دهد، و احتمالاً از نیاز به جراحی فک پیشگیری خواهد کرد.

سادگی

ابزار فورسز شما در یک جلسه نصب می شود و به هیچ کار اضافی در لابراتوار نیاز ندارد، بنابراین نیاز نیست صبرکنید تا درمان شما آغاز شود. هیچ تنظیم روزانه ای نیاز نیست زیرا ابزار فشار مداوم، پیوسته و سبکی برای جابجا کردن دندان ها و فک ها به جای درست خود وارد می کند.

راحتی

ابزار فورسز حجم چندانی ندارد و مانند دیگر ابزارهای اصلاح مال اکلوژن کلاس ۲ داخل گونه برجسته نمی شود. بعلاوه، اجازه می دهد یک دسته حرکات کامل انجام شوند، بنابراین عادات حرف زدن و غذا خوردن، شما تحت تأثیر قرار نخواهند گرفت. بهترین بخش مربوط به ابزار فورسز این است که هیچ تجهیزات خارجی (هدگیر) نیاز ندارد. این ابزار در عقب دهان می نشیند، بنابراین هیچ کس حتی متوجه وجود آن داخل دهان شما نخواهد شد.

فنر فورسز در ارتودنسی

فنر فورسز در ارتودنسی

بی دردسر بودن

فنر فورسز باز به گونه ای طراحی شده است که تمیز کردن آن با مسواک راحت باشد و هیچ شکاف و فضای خالی برای گیر کردن ذرات غذا وجود نداشته باشد. شما می توانید عادات بهداشتی دهانی خود را ادامه دهید بدون آنکه نگران تمیز کردن اطراف ابزار برجسته خود باشید. مانند هر ابزار ارتودنتیک دیگری، غذاهای سفت و چسبناک باید پرهیز شوند، و مسواک زدن پس از وعده های غذایی همیشه توصیه می شود.

مؤثر بودن

فشار مداومی که فنر فورسز وارد می کند به این معناست که بدون آنکه نیاز باشد کار خاصی انجام شود، این ابزار کار خود را می کند. حتی در طول مدتی که خواب هستید، فنر فورسز کمک می کند دندان ها و فک شما به محل درست خود جابجا شوند. ابزار با براکت ها و سیم های موجود شما عمل می کند و هیچ نیازی به قطع کردن درمان طراحی شده شما نیست.

وقتی فنر فورسز شکسته می شود، چگونه می توان آن را تعمیر کرد و چرا این اتفاق رخ می دهد؟

وقتی روی بریس های خود فنر فورسز استفاده می کنید می تواند بیرون بیاید یا شکسته شود و این اتفاق چندان غیر عادی نیست. اما ممکن است فکر کنید “چرا ممکن است فنر فورسز بیرون بیاید با بشکند؟”

فنر فورسز می تواند به دلایل زیر شکسته شود، شل شود، و بیرون بیاید:

  • باز کردن زیاد دهان در طول غذا خوردن، آواز خواندن، بلند خندیدن، یا خمیازه کشیدن.
  • خوردن غذاهای سفت، خشک، و چسبناک.
  • تکنیک های نادرست مسواک زدن یا نخ دندان کشیدن با فنرها و بریس ها.
  • عدم مراقبت صحیح.

با این حال، گاهی اوقات با قرار دادن آن در موقعیت صحیح می توانید خودتان فنر فورسز را تعمیر کنید. اما در اکثر موارد برای ترمیم آن باید به ارتودنتیست مراجعه کنید. ما در ادامه برای شما توضیح خواهیم داد فنر فورسز چگونه شکسته یا شل خواهد یا آسیب خواهید دید و روش های تعمیر صحیح را به شما آموزش خواهیم داد.

چرا فنر فورسز شکسته یا شل می شود یا آسیب می بیند؟

فنر فورسز می تواند به دلیل ساختار آن، و نحوه قرار گیری آن داخل دهان شل یا شکسته شود یا آسیب ببیند. ابزار فورسز از یک فنر تشکیل شده است که یک میله کوچک را در بر می گیرد. اگر مراقب نباشید این میله می تواند بیرون بیاید.

خیلی باز کردن دهان

وقتی دهان خود را خیلی باز می کنید، میله ابزار فورسز می تواند از فنر خارج شود. این می تواند حین غذا خوردن اتفاق بیفتد، مخصوصاً زمانی که سعی می کنید دهان خود را برای خوردن یک برگر یا سیب باز کنید.

گاهی اوقات این اتفاق ممکن است هنگام بلند خندیدن، آواز خواندن، یا خمیازه کشیدن رخ دهد. دلیل وجود ارتباط بین نزدیک بین فنر فورسز و باز کردن دهان نحوه اتصال آن به بریس های شما است.

ابزار فورسز دو سر دارد، ارتودنتیست یک سر را به بند دندان مولر فک بالا و سر دیگر را به براکت های دندان های فک پایین متصل می کند. از آنجا که این ابزار فک بالای شما را به فک پایین متصل می کند کامل باز کردن دهان ممکن است منجر به بروز مشکل شود.

معمولاً، ممکن است شما هیچ مشکلی حین غذا خوردن یا انجام فعالیت های دیگر نداشته باشید. اما، لازم است با دقت باشید، زیرا این ابزار برای شما بسیار کمک کننده است.

روش های نادرست مسواک زدن و نخ دندان کشیدن

ما از فنر فورسز برای جابجا کردن دندان های فک بالا رو به عقب و دندان های فک پایین رو به جلو استفاده می کنیم تا لبخند زیبایی برای شما خلق شود. اگر از این ابزار استفاده کنید ممکن است نیازی به هدگیر، یا کشیدن دندان برای درمان ارتودنسی نداشته باشید. اکنون می دانید فنر فورسز چقدر برای شما مفید است. بنابراین، چرا به درستی از آنها مراقبت نمی کنید؟

اگر دندان های خود را با استفاده از یک روش ایده آل مسواک زدن و نخ دندان کشیدن با وجود بریس ها و فنر فورسز تمیز نکنید، ممکن است فنر شما شل شود یا بیرون بیاید. بعلاوه، اگر به صورت روزانه دهان خود را تمیز نکنید، پلاک ها و ذرات غذا روی بریس ها و ابزار شما انباشته می شوند. ای ممکن است به فنر فورسز و نیز دهان شما آسیب بزند.

عادات نادرست غذا خوردن

خوردن غذاهای سفت، خشک، و چسبناک ممکن ایت باعث بیرون آمدن فنر فورسز، شل شدن، یا شکسته شدن آن شود.

فنر فورسز در ارتودنسی

فنر فورسز در ارتودنسی

چگونه می توان مشکلات ایجاد شده برای فنر فورسز را برطرف کرد؟

اگر به صورت تصادفی فنر فورسز بیرون آمد یا میله و فنر از یکدیگر جدا شدند، نگران نشوید. شما می توانید آن را تعمیر کنید، هیچ آسیبی به ابزار وارد نشده است. آنچه می توانید انجام دهید این است که دهان خود را باز کنید و میله و فنر را به آرامی نگهدارید سپس سعی کنید آنها را در جای درست خود قرار دهید.

برای اتصال ابزار فورسز، باید فنر را فشرده کنید و میله را درون آن جای دهید. اما، اگر نتوانستید آن را خودتان درست کنید، با ارتودنتیست خود تماس بگیرید. او می تواند به شما کمک کند.

با این حال اگر فنر فورسز شما شل شد یا به طور کامل شکسته شد، ممکن است نتوانید آن را تعمیر کنید. باید به ارتودنتیست مراجعه کنید. در این صورت، بخش شکسته شده ابزار را نگهدارید و در روز مراجعه آن را با خود به همراه داشته باشید. اگر بخش شکسته یا شل شده آسیب بدی ندیده باشد، ارتودنتیست می تواند آن را ترمیم کند. اما، اگر وضعیت فنر فورسز خوب نباشد ارتودنتیست فنر جدیدی جایگزین آن خواهد کرد.

فنر فورسز هیچ اختلالی در غذا خوردن، باز کردن دهان، یا گاز زدن ایجاد نمی کند. اما، اگر بین دندان های بالا و پایین شما قرار بگیرد، از گاز گرفتن آن خودداری کنید. در این صورت، به ارتودنتیست مراجعه کنید تا آن را تعمیر کند.

اما اگر فنر فورسز باعث ایجاد زخم داخل گونه شما شد چه؟

این معمولاً ممکن است طی چند روز نخست پس از دریافت فنر فورسز اتفاق بیفتد. حتی داخل دهان شما ممکن است زخم ایجاد شود. برای پرهیز از این مشکلات، ارتودنتیست شما توصیه خواهد کرد بین ابزار و بافت نرم داخل دهان خود یک تکه پنبه یا گاز استریل قرار دهید.

فنر فورسز در ارتودنسی

فنر فورسز در ارتودنسی

ارتودنتیست چگونه فنر فورسز را تعمیر می کند؟

اگر لازم باشد فنر فورسز آسیب دیده شما تعویض شود، ارتودنتیست همان فرایندی را برای اتصال ابزار انجام خواهد داد که نخستین مرتبه انجام داده است. اما اگر فنر فورسز شل شود و بیرون بیاید، ارتودنتیست آن را مجدداً ظرف چند دقیقه متصل خواهد کرد.

فنر فورسز در ارتودنسی

فنر فورسز در ارتودنسی

چگونه می توان از بروز این اتفاقات برای فنر فورسز جلوگیری کرد؟

اگر از فنر فورسز خود به درستی مراقبت کنید هیچ آسیبی به آن وارد نخواهد شد. در اینجا به بیان برخی نکاتی خواهیم پرداخت که برای مراقبت از فنر فورسز و پیشگیری از شل شدن و شکستن و بیرون آمدن آن ضروری هستند.

  • دندان های خود را به طور منظم مسواک بزنید و نخ دندان بکشید تا ذرات غذا به فنر فورسز شما گیر نکنند. اما هنگام تمیز کردن دندان ها مراقب باشید. بنابراین دستورالعمل های ارتودنتیست خود را دنبال کنید و از تکنیک های صحیح مسواک زدن و نخ دندان کشیدن با بریس ها و فنرهای فورسز استفاده کنید.
  • مراقب رژیم غذایی خود باشید.
  • سعی کنید از زیاد باز کردن دهان خود اجتناب نمایید. بنابراین، لازم است هنگام آواز خواندن، بلند خندیدن، یا خمیازه کشیدن مراقب باشید.

ممکن است اکنون شما این دو پرسش را مطرح کنید:

پرسش اول این است که:

با وجود فنر فورسز روی دندان ها چگونه می توان غذا خورد؟

غذاهای نرم و آبکی استفاده کنید. از خوردن غذاهای سفت، خشک، و چسبناک بپرهیزید. علاوه بر این، از خوردن غذاهایی که لازم است دهان کامل باز شود، خودداری کنید، مانند برگر، یا حتی اگر از این نوع غذاها می خورید، قبل از خوردن آنها را به قطعات کوچکتری تبدیل کنید. در بخش بعد بیشتر در مورد رژیم غذایی در طول استفاده از فنر فورسز برای شما توضیح خواهیم داد.

پرسش دومی که ممکن است به ذهن شما خطور کند این است که:

با وجود فنر فورسز روی براکت ها چگونه می توان دهان را باز و بسته کرد؟

شما اصلاً نباید از این موضوع بترسید. فنر فورسز به گونه ای ساخته شده است که عملکردهای طبیعی و عادی دهان مانند جویدن یا حرف زدن ممکن هستند.

ممکن است در ابتدا احساس ناراحتی داشته باشید. اما به مرور زمان به آن عادت خواهید کرد.

روی هم رفته، در نتیجه باز کردن بیش از حد دهان، عادات نادرست غذایی، روش های نادرست پاکسازی دندان ها، و بی احتیاطی، ممکن است فنر فورسز شکسته شود، شل شود، یا بیرون بیاید. اگر مشکل ساده است، شما می توانید خودتان آن را حل کنید. اما، در اکثر موارد، برای درست کردن آن باید به دندانپزشک مراجعه کنید. اگر درمان فوری می خواهید، نباید در مراجعه به ارتودنتیست تعلل کنید.

با فنر فورسز روی براکت ها چگونه می توان غذا خورد؟

باید به خاطر داشته باشید با وجود فنر فورسز روی دندان ها می توانید غذا بخورید، اما درست مانند زمانی که با براکت ها روی دندان ها نمی توانید هر چیزی بخورید، با فنر فورسز روی دندان ها نیز نمی توانید همه چیز بخورید. علاوه بر این، باید مراقب نحوه جویدن و گاز زدن خود باشید.

مشکلاتی که در طول دوره استفاده از فنرها هنگام غذا خوردن با آنها مواجه می شوید

در طول دوره استفاده از فنرهایی مانند فنرهای فورسز یا کویل اسپرینگ، ممکن است با مشکلات متعددی مواجه شوید.

کویل اسپرینگ

هدف استفاده از کویل اسپرینگ ها بستن یک فاصله یا شکاف بین دندان ها است. برای انجام این کار، دو سر فنر به دو براکتی متصل می شوند که در دو طرف شکاف واقع شده اند. پس از سفت شدن فنر توسط ارتودنتیست، ممکن است روی دندان های خود فشار احساس کنید. بنابراین هنگام غذا خوردن چه احساسی خواهید داشت؟

چند روز نخست پس از سفت کردن فنر ممکن است درد یا ناراحتی خفیفی هنگام جویدن غذا یا گاز زدن احساس کنید.

پس از آن، شما به آن عادت می کنید و اگر عادات صحیح غذایی را برای بریس ها و فنرها رعایت کنید، ممکن است هیچ دردی احساس نکنید. شما می توانید دهان خود را کاملاً عادی حرکت دهید. اما عادات نادرست غذایی می توانند باعث شوند آسیب های دائمی به کویل اسپرینگ وارد شود، یا ممکن است شکسته شود، شل شود، یا بیرون بیاید. کویل اسپرینگ ها هیچ تأثیری روی باز کردن دهان شما نخواهند داشت. شما می توانید مثل همیشه حرف بزنید یا بخندید.

فنر فورسز

وقتی اصلاح اوربایت برای شما لازم است، ممکن است مجبور باشید از فنرهای فورسز استفاده کنید. یک سر فنر به براکت دندان های فک بالا و سر دیگر به براکت دندان های فک پایین متصل می شود. از آنجا که فنر فورسز دندان های فک بالای شما را به دندان های فک پایین متصل می کند، شما می توانید نگران باز کردن دهان و غذا خوردن شوید. اما، مشکل این نیست. این ابزار به گونه ای ساخته شده است که شما با آن می توانید غذا بجوید و گاز بزنید.

وقتی برای نخستین مرتبه فنر فورسز دریافت می کنید، ممکن است با آن احساس ناراحتی داشته باشید. اما، به مرور زمان ممکن است هیچ مشکلی احساس نکنید. با این حال، اگر مراقب مقدار باز کردن دهان یا انتخاب غذای خود نباشید، فنر فورسز ممکن است از بریس شما جدا شود. گاهی اوقات ممکن است آسیب ببیند، بشکند، یا خارج شود. بنابراین، غذا خوردن ممکن است هیچ مشکلی ایجاد نکند، اما برای خوردن یا گاز زدن، یا هر دلیل دیگری، شما با فنر فوسر نمی توانید دهان خود را کاملاً باز کنید.

روش های غذا خوردن با فنر فورسز

همانطور که در بالا اشاره شد، غذاهای نرم و آبکی بخورید و از خوردن غذاهای سفت، چسبناک، خشک، و غذاهایی که برای فنر فورسز بد هستند خودداری کنید. اگر در دهان شما فنر فورسز کار گذاشته شده است، از باز کردن زیاد دهان هنگام غذا خوردن اجتناب نمایید.

فنر فورسز در ارتودنسی

فنر فورسز در ارتودنسی

خوراکی هایی که نباید با وجود فنرهای ارتودنسی داخل دهان استفاده شوند:

محدود کردن غذاهایی که دوست داریم، برای ما دشوار است. اما در طول دوره درمان، برای زیبا شدن لبخندمان لازم است چیزهایی که دوست داریم بخوریم را فدا کنیم.

غذاهای سفت.

جویدن و گاز زدن غذاهای سفتی مانند آبنبات، مغزها، میوه های سفت، شکلات های سفت، و گوشت با استخوان می توانند به فنرها و بریس های شما آسیب برسانند.

غذاهای چسبناک.

این نوع غذاها برای فنرها و بریس ها خیلی بدتر هستند. نمونه این خوراکی ها عبارتند از آدامس، کارامل، آبنبات های چسبناک، و شکلات های چسبناک. علاوه بر آسیب مستقیم، آنها باعث می شوند تمیز کردن دندان ها و خود ابزار نیز دشوارتر شود، در نتیجه هم به خود ابزار آسیب برسانند هم موجب پوسیدگی دندان ها شوند.

غذاهایی که برای خوردن آنها باید دهان خود را خیلی باز کنید.

این بویژه برای استفاده کنندگان از فنر فورسز مضر است، زیرا از دندان های فک بالا به دندان های فک پایین امتداد پیدا می کند. باید این نوع غذاها را به قطعات کوچکتری تبدیل کنید در غیر اینصورت موجب شکستن بریس یا فنر شما خواهد شد.

غذاهای خشک.

نمونه خوب این دسته غذاها پاپ کورن است. پاپ کورن ممکن است کوچک به نطر برسد، اما می تواند به فنرهای روی بریس ها آسیب بزند و اگر زیر براکت، سیم کمانی، فنر، مخصوصاً کویل اسپرینگ گیر کند، خارج کردن آن دشوار خواهد بود. بنابراین، باید از خوردن این نوع خوراکی ها، مانند میوه های ترد، سبزیجات ترد، و دیگر خوراکی های این شکل خودداری نمایید.

خوراکی های حاوی قند.

فردی که از بریس ها استفاده می کند در معرض خطر پوسیدگی دندان قرار دارد، به همین دلیل با کم کردن مصرف این نوع خوراکی ها و غذاها و افزایش مصرف آب باید از دندان های خود مراقبت کند.

گرچه دیابت در سال های اخیر به یکی از بیماری های نسبتاً شایع تبدیل شده است، اما هنوز بسیار جدی است و باید به درستی کنترل شود تا بتوان از بروز تأثیرات آسیب رسان روی بدن پرهیز نمود. این تأثیرات مضر عبارتند از تهدیداتی که برای دهان شما وجود دارد که می تواند تأثیر زیادی روی درمان ارتودنسی شما داشته باشد.

علائم بالینی دیابت

دیابت یکی از شایع ترین اختلالات غدد درون ریز است. مشخصه ویژه آن افزایش مکرر سطح گلوکز خون (هایپرگلیسمی) است، که ناشی از کمبود ترشح انسولین، ضعف عملکرد انسولین یا هر دو است.

علائم و نشانه های کلاسیک هایپرگلیسمی عبارتند از:

  • پر ادرای،
  • عطش زیاد،
  • عطش زیاد، و
  • مستعد ابتلا به عفونت ها.

هایپرگلیسمی مزمن با آسیب های طولانی مدت، اختلال عملکرد، و نقص اندام های مختلف همراه است.

مشکلات و عوارض جانبی دراز دیابت عبارت است از:

  • بیماری شبکیه،
  • نفروپاتی Nephropathy،
  • نوروپاتی اتونوم و محیطی، و
  • بیماری قلبی عروقی

علاوه بر این، بالا رفتن احتمال بیماری پریودنتال اغلب در افراد دیابتی مشاهده می شود.

شیوع دیابت

شیوع دیابت به سرعت در سراسر دنیا رو به افزایش است و در حال تبدیل شده به یک بیماری اپیدمیک یا همه گیر است. تخمین زده شده است که در حال حاضر ۲۸۵ میلیون نفر در سراسر دنیا به دیابت مبتلا باشند و تخمین زده شده است که این عدد تا سال ۲۰۳۰ میلادی به ۴۳۸ میلیون برسد. برخی تحقیقات حاکی از این هستند که حدود ۵% از بیمارانی که به فکر درمان های پزشکی هستند به دیابت مبتلا هستند. مطالعات دیگر نیز نشان داده اند که حدود ۴% از بیماران دیابتی نخستین بار در مطب دندانپزشکی متوجه ابتلای خود به دیابت می شوند. اوج ابتلا به دیابت در دهه پنجم زندگی است، که به دلیل افزایش چاقی و کاهش سطح فعالیت است.

تشخیص دیابت

انجمن دیابت آمریکا ضوابطی برای تشخیص دیابت مقرر کرده است که عبارتند از بالا رفتن سطح قند خون ناشتای ۱۲۶ mg/dL یا بیشتر، بالا رفتن سطح گلوکز پلاسما دو ساعته بالاتر از ۲۰۰ mg/dL در طول انجام تست تحمل گلوکز خوراکی oral glucose tolerance test (OGTT) با گلوکز ۷۵g یا بالا رفتن گلوکز پلاسمای تصادفی بالای ۲۰۰ mg/dL در بیمارانی است که از نظر بالینی به دیابت مشکوک هستند. این ارقام در انواع دیابت ها مختلف است.

علل بروز دیابت و انواع آن

فرایندهای پاتوژنیک متعددی هستند که می توانند در پیشرفت دیابت نقش داشته باشمد، از جمله:

  • نقائص ژنتیکی،
  • تخریب اولیه سلول های جزیره (جزایر لانگرهانس) با التهاب، سرطان، جراحی و تروما
  • عوارض جانبی اختلالات غدد درون ریز مانند عملکرد بیش از حد غده هیپوفیز قدامی (تولید بیش از حد هورمون رشد، آکرومگالی)، بیماری کوشینگ، و فئوکروموسیتوم pheochromocytoma.
  • بروز مشکلات پزشکی پس از تزریق کورتیکواستروئید ها

انواع دیابت به این صورت دسته بندی می شوند:

  • دیابت نوع یک (تخریب سلولی، معمولاً منجر به کمبود مطلق انسولین می شود)

بواسطه سیستم ایمنی

بواسطه بیماری

  • دیابت نوع دو (عمدتاً می تواند از مقاومت به انسولین با کمبود نسبی انسولین تا نقص عمده در ترشح انسولین با مقاومت به انسولین باشد)
  • انواع خاص دیگر دیابت

نقص ژنتیکی عملکرد سلول

نقص ژنتیکی در عمل انسولین

بیماری های غدد برون ریز پانکراس

هر گونه بیماری ناشی از غدد مترشحه داخلی

در نتیجه داروها یا مواد شیمیایی

عفونت ها

اشکال غیر عادی دیابت بواسطه سیستم ایمنی بدن

دیگر سندروم های ژنتیکی که گاهی اوقات همراه با دیابت همراه هستند.

  • دیابت بارداری

شایع ترین انواع دیابت ها در دو زیر مجموعه قرار می گیرند:

دیابت نوع یک افراد را در سنین پایین تحت تأثیر قرار می دهد، بنابراین تحت عنوان دیابت نوجوانی نیز شناخته می شود. نقص اصلی در سلول های بتای جزاید لانگرهانس است که انسولین ترشح می کنند، زیرا تحت تخریب خود ایمنی قرار می گیرند. این منجر به عدم ترشح انسولین می شود که منجر به بروز بیماری می شود.

دیابت نوع دو افراد بزرگسال را تحت تأثیر قرار می دهد. این مشکل اساساً در نتیجه عواملی مانند سبک زندگی و ژنتیک بروز پیدا می کند. این بیماری ناشی از مقاومت انسولین است. علاوه بر این، با بالا رفتن سن ترشح انسولین نیز می تواند کاهش پیدا کند، بنابراین منجر به افزایش دیابت شود. دیابت بارداری شبیه دیابت نوع دو است که در آن، ترکیبی از ترشح نسبتاً ناکافی انسولین و واکنش نسبت به آن است.

درمان ارتودنسی برای بیماران دیابتی

درمان ارتودنسی برای بیماران دیابتی

دیابت و نمود ظاهری آن داخل دهان

دیابت در منطقه دهان نیز منجر به بروز یک دسته مشکلات دهانی می شود، از جمله:

  • ژینژیویت و پریودنتیت
  • ضایعات التهابی استئولیتیک اطراف ریشه دندان و اشکال مختلف آنها (ضایعات استئولیتیک اطراف ریشه دندان مزمن و حاد، آبسه ادونتوژنیک، گرانولوم ها، و غیره).
  • از دست رفتن دندان در نتیجه پریودنتیت مزمن
  • زروستومیا (خشکی دهان) و تغییرات در ترکیبات بزاق دهان
  • ضایعات مخاطی دهان و زبانی.

عوارض جانبی دیابت روی دندان ها عبارتند از:

  • خشکی و سوزش دهان.
  • به مشام رسیدن بوی استون از دهان در بیمارانی که دیابت آنها به صورت ضعیف تحت کنترل است.
  • دندان های شکننده.
  • پوسیدگی های دندانی.
  • عفونت های مکرر دهانی، از جمله کاندیدیای دهانی.
  • زخم های دهانی.
  • احساس تغییر مزه داخل دهان.
  • تأخیر در بهبود غشاء مخاطی.
  • جابجایی و کجی دندان ها.
  • پریودنتیت.
  • ژینژیویت.

دیابت و بیماری لثه

ارتباط بین دیابت و بیماری پریودنتال نزدیک تر از آن چیزی است که فکرش را بکنید. آیا می دانستید که افرادی که دیابت دارند دو برابر بیشتر از افراد سالم مستعد ابتلا به بیماری لثه هستند؟ به همین دلیل است که، مهم است افرادی که دیابت دارند از تأثیر آن آگاه باشند و قبل، در طول، و بعد از درمان ارتودنسی کارهای بهداشتی دهان را به خوبی انجام دهند.

اگر بخواهیم به زبان ساده بگوییم، بیماری لثه (بیماری پریودنتال) نوعی عفونت بافت نرمی است دندان ها را در جای خود نگه می دارد. این بیماری در نتیجه تجمع باکتری ها و عدم پاکسازی و زدودن منظم آنها با مسواک زدن و نخ دندان کشیدن بوجود می آید. گرچه دیابت می تواند احتمال ابتلا و گسترش بیماری لثه را افزایش دهد، علاوه بر این می تواند تحت تأثیر بیماری لثه نیز قرار بگیرد. بیماری لثه در افراد مبتلا به دیابت منجر به بالا رفتن خطر گسترش مشکلاتی همچون بیماری کلیه، بیماری های قلبی و سکته شود.

دیابت و درمان ارتودنسی

گرچه درمان ارتودنسی اساساً درمانی برای افراد جوان و سالم تلقی می شود، اما سال های اخیر نشان داده اند تعداد افراد بزرگسالی که تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند، رو به افزایش است. بالا رفتن سن باعث شد به همان نسبت شیوع بیماری های سیستمیک که ارتودنتیست ها در طول فرایند درمان بیماران خود با آنها مواجه می شوند نیز افزایش پیدا کند، مخصوصاً بیماری دیابت.

دیابت یکی از مشکلات شایع و جدی سلامتی عمومی است. دیابت شایع ترین اختلال غدد درون ریز در انسان ها محسوب می شود، در حالی که اوج بروز آن در دهه پنجم زندگی است. دیابت نوعی بیماری سیستمیک است که تأثیرات منفی زیادی روی ارگان ها و سیستم های مختلف بدن، از جمله دندان ها دارد.

در تحقیقات این موضوع به خوبی مورد تأیید قرار گرفته است که در چند سال اخیر، دیابت می تواند روی سلامت دندان ها و درمان های دندانپزشکی تأثیر گذار باشد. امروزه دندانپزشکان در تلاش های هر روزه خود در دندانپزشکی شاهد موقعیت هایی هستند که در آنها بیماران دیابتی خواستار انجام درمان ارتودنسی هستند، یا افرادی که دیابت آنها بدون تشخیص باقی مانده است و نخستین بار در مراجعه به دندانپزشک و از روی علائم و نشانه های دهانی و دندانی متوجه ابتلا خود به این بیماری شده اند. این باعث می شود داشتن دانش دقیق و کافی در مورد تشخیص و کنترل دیابت و اقداماتی که باید برای آغاز درمان ارتودنسی در نظر گرفته شوند به یک ضرورت تبدیل شود.

بیماری پریودنتال فشار اضافی به لثه ها وارد می کند، که می تواند موجب پیچیده تر شدن درمان ارتودنسی شود. علاوه بر این، بریس ها نیز به خاطر جابجایی دندان ها می توانند منجر به وارد آمدن فشار روی لثه ها شوند. در برخی موارد، به خاطر بیماری لثه، ممکن است لازم باشد درمان ارتودنسی خیلی زود خاتمه پیدا کند.

درمان ارتودنسی برای بیماران دیابتی

درمان ارتودنسی برای بیماران دیابتی

تأثیر دیابت روی گسترش مال اکلوژن ها و درمان آنها

از تحقیقاتی که در گذشته انجام شده اند می توان متوجه شد که دیابت می تواند می تواند روی درمان ارتودنسی تأثیر داشته باشد، خواه به شکل مشکلات ناخواسته، تأثیر روی بلوغ اسکلتی و دندانی، یا با تغییر در نکات مرجوعی تشخیصی.

رشد دندان ها

به نظر می رسد دیابت روی بیرون آمدن دندان ها تأثیر گذار باشد. از سوی دیگر، مطالعه ای که اخیراً انجام شده است نشان می دهد در بیماران ۱۰ تا ۱۴ ساله مبتلا به دیابت نوع یک، در مقایسه با افراد سالم در همین سن، رشد دندان ها سریع تر اتفاق می افتد.

آپنه خواب

گرچه آپنه خواب منطقه مرزی در ارتودنسی محسوب می شود، برخی مؤلفان افزایش خطر ابتلا به آپنه خواب در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ را توصیف کرده اند. ارتودنتیست ها باید از این احتمال آگاه باشند و قبل از آغاز درمان خر و پف از بیمار در مورد سابقه دیابت سؤال بپرسند. مال اکلوژن می تواند روی بروز آپنه خواب تأثیر بگذارد، اما ریشه یابی مال اکلوژن ها در آپنه خواب ارتودنتیک هنوز به طور کامل مورد بررسی و ارزیابی قرار نگرفته است. بیمارانی که مال اکلوژن کلاس ۲ دارند شاخص کاهش غیر طبیعی عمق و سرعت تنفس آپنه خواب apnea hypopnea index (AHI) بالاتری همراه با اورجت وخیم از خود نشان می دهند که یک فاکتور قابل توجه (بزرگتر از ۶ میلی متر) است که در بیماران غیر چاق دارای آپنه خواب انسدادی (OSA patients) به شدت همراه با وخامت شاخص کاهش غیر طبیعی عمق و سرعت تنفس آپنه خواب است. روی هم رفته شیوع اورجت وخیم و اوربایت عمیق (مانند همپوشانی عمودی دندان های جلوی فک بالا روی دندان های جلوی فک پایین هنگامی که دندان های قدامی روبروی روی یکدیگر قرار دارند) (بزرگتر از ۶ میلی متر) به ترتیب ۳/۴۳% و ۲۶% بودند.

  • تأثیر دیابت نوع یک روی مجموعه کرانیوفاسیال:

با محدودیت های مطالعات آزمایشگاهی، مشاهده شده است که:

  1. دیابت نوع یک رشد کرانیوفاسیال را کاهش می دهد، و منجر به عق ماندگی رشد اسکلتی می شود.
  2. همانطور که میکرو سی تی ها مشاهده شده بود، دیابت در موش های آزمایشگاهی ساختار استخوانی را تحت تأثیر قرار داده بود، و همان طور که با تجزیه و تحلیل های هیستومورفومتری پویا مورد بررسی قرار گرفته است، نرخ شکل گیری استخوان مندیبل را با مشکل مواجه می سازد
  3. همه این نتایج در سطح سلولی با یک مطالعه بافت شناسی مورد تأیید قرار گرفتند که نشان می داد تعداد استئوکلاست ها در دیواره آلوئولار کاهش یافته بود که حاکی از این بود که مراحل اولیه دیابت منجر به گردش کم استخوان می شود.
  4. این یافته ها باید هنگام انجام هر گونه درمانی در منطقه کرانیوفاسیال در یک فرد مبتلا به دیابت مد نظر قرار بگیرند تا درک بهتری از چگونگی تأثیر دیابت روی استخوان کسب شود و توانایی ما در محافظت از سلامت استخوان ها در بیماران دیابتی را بهبود بخشد.
  5. کنترل خوب دیابت برای مدت زمان طولانی، باید قبل از آغاز درمان ارتودنسی در نظر گرفته شود تا بهترین حاصل شوند.
درمان ارتودنسی برای بیماران دیابتی

درمان ارتودنسی برای بیماران دیابتی

ملاحظات درمان ارتودنسی برای بیماران مبتلا به دیابت

اگر خودتان یا یکی از افرادی که می شناسید با وجود ابتلا به دیابت قرار است تحت درمان ارتودنتیک قرار بگیرید، نکات زیر را در نظر بگیرید.

  • این موضوع را به ارتودنتیست و کارکنان مطب اطلاع دهید، کسی شما را قضاوت نمی کنند، همه به فکر کمک به شما هستند.
  • با داشتن رژیم غذایی سالم و فعال ماندن، دیابت خود را تحت کنترل نگه دارید.
  • سعی کنید پس از هر وعده غذایی یا دو مرتبه در طول روز مسواک بزنید.
  • حداقل یک مرتبه در طول روز نخ دندان بکشید.
  • از کشیدن سیگار خودداری نمایید.

از طرف دیگر، ارتودنتیست ها در مطب های خود با بیماران مبتلا ب دیابت های نوع یک و دو برخورد می کنند. بیماران مبتلا به دیابت نوع دو در مقایسه با بیماران مبتلا به دیابت نوع دو می توانند با وضعیت ثابت تری تلقی شوند

نوع دیابت دیابت نوع یک دیابت نوع دو
درمان پزشکی انسولین تغییر در سبک زندگی برای کاهش وزن بهتر: رژیم غذایی، ورزش های جسمی.

مواد هیپوگلیسمیک خوراکی: بیوگلینید، سولفونیل اوره انسولین

ملاحظات لازم در طول درمان ارتودنسی یادآوری های پزشکی در جلسه نخست

HbA1c بیمار را چککنید یا برای تأیید تحت کنترل بودن بیماری، با پزشک بیمار تماس بگیرید.

تصور می شود بیماران مبتلا به دیابت نوع یک آسیب پذیرتر باشند: تعداد دفعات واکنش های هایپرگلیسمیک آنها را بررسی کنید.

تصور می شود بیماران مبتلا به دیابت نوع دو وضعیت با ثبات تری داشته باشند.

در هر جلسه حفره دهان بیمار را برای علائم از دست رفتن کنترل گلیسمیک ارزیابی کنید.

حفظ بهداشت خوب دهانی را توصیه نمایید.

در طول درمان، شرایط پریودنتال را تحت نظر داشته باشید و روی التهاب ها کنترل داشته باشید.

فشار درست اعمال کنید و حیات دندان های درگیر درمان ارتودنسی را به طور منظم بررسی کنید.

خلاصه بیمارانی که دیابت آنها به خوبی تحت کنترل است، هیچ محدودیتی برای انجام درمان ارتودنسی ندارند.

در بیمارانی که دیابت آنها تحت کنترل نیست یا به صورت ضعیف تحت کنترل است باید از انجام درمان ارتودنسی خودداری کرد.

  • نکته کلیدی برای درمان مشکلات ارتودنتیک در بیماران دیابتی کنترل پزشکی خوب است. اگر بیمار تحت کنترل متابولیک خوبی نباشد (HbA1c بیشتر از ۹%)، هر گونه تلاشی باید صورت گیرد تا کنترل گلوکز خون به خوبی صورت گیرد. در بیمارانی که دیابت وابسته به انسولین آنها به خوبی تحت کنترل نیست، درمان ارتودنتیک باید پرهیز شود زیرا این بیماران تا حدودی مستعد شکست بافت پریودنتال هستند. هیچ محدودیت سن بالایی برای درمان ارتودنسی وجود ندارد. متخصصان می توانند بیماران مبتلا به دیابت های نوع یک و دو را درمان کنند.
  • هیچ ترجیح درمانی از نظر ثابت یا متحرک بودن ابزارهای درمان وجود ندارد. مهم است که بهداشت خوب دهان مورد تأکید قرار بگیرد، مخصوصاً وقتی ابزارهای ثابت استفاده می شوند. شستشوی روزانه دهان با دهانشویه های فلورایده می تواند مزایای زیادی داشته باشد. دیابت هایی که به میکروآنژیوپاتی مربوط هستند، گاهگاهی می توانند در عروق خون رسان پری آپیکال اتفاق بیفتند که منجر به دندان درد بدون علت، حساسیت به ضربه، پالپیت، یا حتی از دست رفتن حیات دندان شود. ارتودنتیست ها باید از این پدیده آگاه باشند و چکاپ های منظم حیات دندان توصیه می شوند.
  • در افراد بزرگسال، مخصوصاً مهم است وضعیت پریودنتال قبل از آغاز درمان ارتودنسی مورد بررسی قرار بگیرد. اگر کنترل پلاک با استفاده از کمک های مکانیکی مانند مسواک و ابزارهای بین دندانی دشوار است، دهانشویه های کلرهگزیدین باید امتحان شوند. برای به حداقل رساندن تأثیر خنثی کنندگی مولکول های کلرهگزیدین، باید حداقل ۳۰ دقیقه فاصله زمانی بین مسواک زدن و استفاده از دهانشویه کلر هگزیدین وجود داشته باشد.
  • شایع ترین مشکلاتی که در مطب های دندانپزشکی در مورد بیماران دیابتی که انسولین دریافت می کنند بروز پیدا می کند کاهش گلوکز خون یا هیپوگلیسمیک ناشی از بیماری است. ارتودنتیست باید از بیمار دیابتی خود در مورد آخرین رقم هیپوگلیسمی سؤال بپرسد. هیپوگلیسمی بیشتر بین بیمارانی شایع است که کمترل گلیسمیک بهتری دارند. هنگام برنامه ریزی برای درمان های دندانپزشکی، بهتر است قبل و بعد از دوره های اوج فعالیت انسولین قرار ملاقاتی با ارتودنتیست خود داشته باشند. این مستلزم داشتن دانش فارماکودینامیک داروهایی است که توسط بیمار مبتلا به دیابت مصرف می شوند.
  • بهتر است مراجعات صبح انجام شوند. اگر برای بیمار یک جلسه درمان طولانی مدت، مثلاً حدود ۹۰ دقیقه، برنامه ریزی شده است، باید به او تأکید شود یک وعده غذای معمولی مصرف نماید و مثل همیشه داروهای خود را مصرف کند. این کار برای پرهیز از واکنش های هیپوگلیسمیک مهم است. وقتی واکنش هیپوگلیسمیک در مطب دندانپزشکی اتفاق می افتد، ارتودنتیست باید علائم و نشانه ها را بشناسد و درست عمل کند. اکثر بیماران با این علائم و نشانه ها آشنایی دارند و می توانند هب موقع به ارتودنتیست خود اطلاع دهند. یک بیمار هشیار که می تواند همکاری کند، اگر از خود علائم بالینی هیپوگلیسمی نشان دهد، باید به او نوشیدنی های دارای کربوهیدرات بالا مانند آب پرتقال داده شود.

علائم و نشانه های بیماری لثه

اگر فکر  می کنید در طول درمان ارتودنسی بیماری لثه دارید، با ارتودنتیست خود تماس بگیرید و در صورتی که یکی از علائم و نشانه های زیر را تجربه کردید، هر چه سریع تر برای مراجعه اقدام کنید:

  • ایجاد تفاوت در بایت شما
  • حساسیت دندان ها ناشی از تحلیل لثه ها
  • قرمزی، تورم، و حساسیت لثه ها

خونریزی لثه ها هنگام مسواک شدن و کشیدن نخ دندان

آیا شما نیز برای یک فرایند دندانپزشکی وقت گرفته اید و در مورد بی حسی ها پرسش دارید؟

حدود ۱۰ تا ۳۰ درصد افراد ترس و نگرانی در مورد درد فرایندهای دندانپزشکی را دارند. اضطراب و نگرانی می تواند فرایند درمان را به تأخیر بیندازد و می تواند باعث شود مشکل وخیم تر شود.

حدود ۱۷۵ سال است که داروهای بی حس کننده ابداع شده اند! در حققیت، نخستین فرایند انجام شده با استفاده از بی حسی که ثبت شده است به سال ۱۸۴۶ بر می گردد. از آن زمان تاکنون مدت زیادی می گذرد و بی حس کننده ها ابزارهای مهمی در کمک به بیماران هستند تا در طول فرایند دندانپزشکی خود احساس راحتی بیشتری داشته باشند.

داروهای بی حس کننده، به خاطر گزینه های مختلفی که دارند، می توانند گیج کننده باشند. در اینجا بیشتر راجع به آنها توضیح خواهیم داد تا اعتماد به نفس بیشتری پیدا کنید.

بی حس کننده دندانپزشکی

بی حس کننده دندانپزشکی

انواع بی حس کننده های دندانپزشکی

بی حس کننده به معنای عدم احساس یا احساس کمتر است، که می تواند با یا بدون هوشیاری باشد. امروزه گزینه های مختلفی برای بی حس کننده های دندانپزشکی در دسترس هستند. داروها می توانند به تنهایی استفاده شوند، یا برای تأثیر بیشتر با یکدیگر ترکیب شوند. این داروها برای داشتن یک فرایند بی خطر و موفق به صورت اختصاصی تولید شده اند.

نوع بی حس کننده ای که استفاده می شود، به سن بیمار، شرایط سلامت، طول فرایند، و هر گونه واکنش منفی به بی حس کننده ها در گذشته بستگی دارد.

بی حس کننده ها بسته به کاری که انجام می دهند به روش های مختلفی عمل می کنند. بی حس کننده ها وقتی مستقیماً روی یک موضع اعمال شوند، می توانند کوتاه اثر باشند یا اگر زمانی که جراحی های پیچیده تر انجام می شوند، ممکن است لازم باشد بی حس کننده های دراز مدت تری استفاده شوند.

موفقیت بی حس کننده های دندانپزشکی به عوامل متعددی بستگی دارد:

  • دارو
  • محلی که بی حس شده است
  • فرایند
  • عوامل فردی

عوامل دیگری که می توانند روی بی حس کننده های دندانپزشکی تأثیر بگذارند عبارتند از مدت زمان فرایند. تحقیقات نشان داده اند که التهاب می تواند تأثیر منفی روی موفقیت بی حس کننده ها داشته باشد.

بعلاوه، برای بی حس کننده های موضعی، دندان ها در بخش فک پایین (مندیبل) دهان سخت تر از دندان های فک بالا (ماگزیلا) بی حس می شوند.

سه نوع بی حسی وجود دارد: موضعی، آرامبخش، و عمومی. هر یک از اینها استفاده خاصی دارند. علاوه بر این، اینها نیز می توانند با دیگر داروها ترکیب شوند.

بی حس کننده های موضعی

بی حس کننده های موضعی برای فرایندهای ساده تر مانند پر کردن دندان استفاده می شوند که تکمیل آن نیاز به مدت زمان کمتری دارد و عموماً چندان پیچیده نیست. شما کاملاً هشیار خواهید بود و وقتی داروی بی حس کننده موضعی دریافت می کنید می توانید ارتباط برقرار کنید. منطقه اطراف بی حس خواهد شد و شما هیچ دردی احساس نخواهید کرد.

اکثر داروهای بی حس کننده موضعی به سرعت (ظرف ۱۰ دقیقه) اثر می گذارند و ۳۰ تا ۶۰ دقیقه دوام دارند. گاهی اوقات، یک منقبض کننده عروق مانند اپی نفرین به بی حس کننده افزوده می شود تا به تأثیر آن بیفزاید و مانع انتشار بی حس کنندگی به دیگر قسمت های بدن شود.

بی حس کننده های موضعی به صورت OTC در دسترس هستند و معمولاً نمونه های تجویزی آنها به شکل ژل، پماد، کرم، اسپری، نوار چسب، محلول، و قابل تزریق هستند.

آنها می توانند به صورت موضعی (در محلی که قرار است بی حس شود) اعمال شوند یا داخل پوست بخشی که قرار است درمان شود تزریق شوند. گاهی اوقات، بی حسی با نور به بی حس کننده های موضعی افزوده می شوند تا به آرام کردن فرد کمک کنند.

بی حس کننده دندانپزشکی

بی حس کننده دندانپزشکی

آرامبخش ها

آرامبخش ها سطوح مختلفی دارند و برای آرام کردن فردی استفاده می شوند که ممکن است اضطراب داشته باشد، به کاهش درد کمک می کنند، و آنها را برای انجام فرایند آرام نگه می دارند. علاوه بر این، می توانند موجب فراموش کردن فرایند شوند.

احتمالاً کاملاً هشیار خواهید بود و قادر خواهید بود به دستورات پاسخ دهید، نیمه هشیار باشید، یا به نسبتاً هشیار باشید. آرامبخش ها به سه دسته خفیف، متوسط و عمیق تقسیم می شوند.

آرامبخش های عمیق مراقبت بی حسی تحت نظارت یا MAC نیز نامیده می شوند. در آرامبخش های عمیق، شما نسبت به محیط اطرافتان کاملاً هشیار نیستید و تنها می توانید به محرک های تکرار شونده یا دردناک پاسخ دهید.

داروها می توانند به صورت خوراکی (قرص یا محلول) نیز داده شوند، استنشاق شوند، به صورت وریدی IV یا عضلانی IM تزریق شوند.

برای بیهوشی های وریدی خطرات بیشتری وجود دارد. ضربان قلب شما، فشار خون شما، و تنفس شما باید در بیهوشی های عمیق یا متوسط، با دقت تحت نظارت قرار داشته باشند.

داروهای آرامبخشی که استفاده می شوند عبارتند از:

  • دیازپام (والیوم)
  • میدازپام (ورسید)
  • پروپوفول (دیپریوان)
  • اکسید نیتروز
بی حس کننده دندانپزشکی

بی حس کننده دندانپزشکی

بیهوشی عمومی دندانپزشکی

بیهوشی عمومی برای فرایندهای طولانی تر استفاده می شود، یا اگر نگرانی زیادی داشته باشید که در درمان شما اختلال ایجاد کند.

شما کاملاً بیهوش و غیر هشیار خواهید بود، هیچ دردی احساس نخواهید کرد، عضلات شما کاملاً راحت خواهند بود و پس از به هوش آمدن ممکن است حالت تهوع داشته باشید. دارو از طریق ماسک صورت و تزریق وریدی داده می شود. سطح بیهوشی به فرایندی که قرار است انجام شود، و خود بیمار بستگی دارد. البته بیهوشی عمومی با خطراتی همراه است.

بی حس کننده های دندانپزشکی چه عوارض جانبی می توانند داشته باشند؟

عوارض جانبی بی حس کننده های دندانپزشکی به نوع بی حس کننده ای بستگی دارد که استفاده می شود. بیهوش کننده های عمومی نسبت به بی حس کننده های موضعی یا آرامبخش ها، خطرات بیشتری با خود به همراه دارند. علاوه بر این، واکنش ها بر اساس عوامل فردی متفاوت هستند.

برخی از عوارض جانبی گزارش شده با داروهای آرام بخش و بیهوش کننده های عمومی عبارتند از:

  • حالت تهوع و استفراق
  • سر درد
  • تعریق یا لرز
  • توهم، هذیان، یا گیجی
  • لکنت زبان
  • خشکی دهان و سوزش گلو
  • درد در محل تزریق
  • سرگیجه
  • خستگی
  • بی حسی
  • قفل شدگی فک (تریسموس) در نتیجه ترومای ناشی از جراحی؛ باز شدن فک به طور موقت کاهش پیدا می کند.

تنگ کننده های عروق مانند اپی نفرین که به بی حس کننده ها افزوده می شوند، نیز می توانند منجر به بروز مشکلات قلبی و فشار خون شوند.

برخی عوارض جانبی برای بی حس کننده ها وجود دارند. از دندانپزشک خود راجع به مراقبت های خاص دندانپزشکی و هر گونه نگرانی که ممکن است راجع به داروها داشته باشید سؤال بپرسید.

بی حس کننده دندانپزشکی

بی حس کننده دندانپزشکی

احتیاط های خاص هنگام دریافت بی حس کننده های دندانی

شرایط و موقعیت هایی وجود دارند که در آنها شما و دندانپزشکتان بحث خواهید کرد که آیا بی حس کننده های دندانپزشکی بهترین انتخاب برای شما هستند یا خیر.

توافق نامه درمان یکی از بخش های مهم مباحث پیش از درمان است. پرسش های خود در مورد خطرات و احتیاط های امنیتی را مطرح کنید تا لحاظ شوند و اطمینان حاصل نمایید که نتایج مثبتی حاصل خواهند شد.

بارداری

اگر باردار هستید، دندانپزشک یا جراح شما با شما در مورد خطرات بی حس کننده ها در مقایسه با مزایای آنها برای شما و جنین شما صحبت خواهد کرد.

نیازهای خاص

کودکان و افرادی که نیازهای خاص دارند، نیاز به بررسی های با دقت نوع و سطح بی حس کننده ای دارند که آنها نیاز خواهند داشت. ممکن است کودکان نیاز به تغییر دوز داشته باشند تا از بتوان از واکنش های معکوس یا اور دوز اجتناب نمود.

سازمان غذا و دارو هشداری در مورد مواد بی حس کننده ای منتشر کرد که  برای درد دندان استفاده می شوند. این محصولات برای استفاده برای کودکان زیر ۲ سال بی خطر هستند. از این داروها بدون بحث کردن در مورد آنها با یا متخصص اجتناب نمایید.

افراد بزرگسال

افراد بزرگسالی که مشکلات خاص پزشکی دارند، نیاز دارند دوز داروی آنها تنظیم شود و در طول جراحی و پس از آن تحت نظارت قرار داشته باشند تا امنیت آنها تضمین شود. برخی افراد پس از جراحی، توهم یا گیجی و مشکلات حافظه را تجربه می کنند.

مشکلات کبد، کلیه، ریه، یا قلبی

افرادی که مشکلات کبد، کلیه، ریه، یا قلب دارند نیز نیاز به تنظیم دوز دارند زیرا دارو مدت طولاتری زمان می برد تا از بدن دفع شود و تأثیرات پر قدرت تری داشته باشد.

برخی شرایط عصبی خاص

اگر سابقه سکته، بیماری آلزایمر، پارکینسون، تیروئید، یا بیماری های ذهنی وجود دارد، ممکن است خطر بیهوشی عمومی بیشتر شود.

شرایط دیگر

مطمئن شوید که تیم دندانپزشکی شما از مشکلات شما مانند فتق نافی، رفلاکس اسید معده، عفونت ها، یا زخم های باز داخل دهان، آلرژی، تهوع شدید، و استفراق همراه با بی حس کننده ها، یا هر گونه داروهایی مانند opioids که می توانند شما را خواب آلوده کنند، آگاه هستند.

افرادی که در معرض خطر بی حس کننده های دندانپزشکی هستند عبارتند از:

  • آپنه خواب
  • اختلالات صرع
  • چاقی
  • فشار خون بالا
  • مشکلات قلبی
  • کودکان دارای اختلالات رفتاری یا مشکل تمرکز.
  • بیماری مزمن انسداد ریه (COPD)
  • جراحی معده bypass
  • سوء مصرف مواد یا اختلالات استفاده ازمواد
بی حس کننده دندانپزشکی

بی حس کننده دندانپزشکی

بی حس کننده های دندانپزشکی چه خطراتی به همراه دارند؟

اکثر افراد با بی حس کننده های موضعی واکنش های منفی را تجربه نمی کنند. با آرام بخش ها یا بی حس کننده های موضعی خطرات بیشتری همراه هستند، مخصوصاً در افراد بزرگسال بزرگتر و افرادی که مشکلات سلامتی دیگری دارند.

علاوه بر این، در صورت وجود سابقه اختلالات خونریزی یا با داروهایی که خطر خونریزی را افزایش می دهند، مانند آسپرین، خطر افزایش پیدا می کند. اگر داروهای مسکن مانند گاباپنتن یا opioids، یا داروهای ضد اضطراب مانند بنزودیازپین مصرف می کنید، اجازه دهید دندانپزشک یا جراح شما مطلع باشد، تا بتواند داروی بی حس کننده شما را بر اساس آن تنظیم کند.

خطرات بی حس کننده ها

خطرات بی حس کننده ها عبارتند از:

  • یک واکنش آلرژیک. هر گونه حساسیت یا آلرژی که به داروهای بی حس کننده دارید را با دندانپزشک خود در میان بگذارید؛ اینها شامل dyes یا مواد دیگر هستند. واکنش ها متوسط یا وخیم هستند و شامل خارش، بثورات جلدی، تورم زبان، لب ها، دهان، یا حلق، و دشواری در تنفس است.
  • anesthetics articaine و prilocaine با غلظت ۴% ممکن است منجر به بروز آسیب های عصبی شوند که تحت عنوان paresthesia شناخته می شوند.
  • صرع
  • کما
  • قطع تنفس
  • نارسایی قلب
  • حمله قلبی
  • سکته
  • فشار خون پایین
  • malignant hyperthermia، افزایش خطرناک دمای بدن، سفت شدگی عضلات، مشکلات تنفسی، یا افزایش نرخ ضربان قلب.

نکات پایانی…

 اضطراب مربوط به فرایندهای دندانپزشکی شایع است اما درمان را با مشکل مواجه می سازد. مهم است از قبل راجع به همه نگرانی های خود با در مورد فرایند و انتظارات خود با دندانپزشک خود صحبت کنید. هر پرسشی که در مورد داروهایی دارید که در طول فرایند یا پس از درمان برای شما استفاده خواهند شد، را مطرح کنید.

سوابق پزشکی خود را در میان بگذارید، از جمله هر گونه آلرژی و دیگر داروهایی که مصرف می کنید، شامل داروهای OTC،  داروهای تجویزی، و مکمل ها.

راجع به دستور العمل های خاصی که باید قبل از و بعد از فرایند انجام دهید سؤال بپرسید. این شامل غذاها و نوشیدنی ها قبل و بعد از درمان است.

بپرسید آیا لازم است پس از فرایند، برای بازگشت به منزل همراه داشته باشید و یا هر گونه اطلاعات دیگر که لازم است بدانید. دندانپزشک شما دستورالعمل های لازم که باید قبل و بعد از فرایند دنبال کنید را خواهد داد..

دانش سلامت دندانپزشکی در حال پیشرفت است و گزینه هایی که برای بهبود لبخند وجود دارند نیز پیشرفت زیادی داشته اند. افراد بیشتر از گذشته به مراقبت های سلامتی دندان های خود روی آورده اند. آنها بیشتر نگران این هستند که دندان های آنها چه ظاهری خواهند داشت و چگونه باید آنها را سالم نگه داشت- و بریس ها می توانند نقش مهمی در هر دو ایفا کنند.

اما برای برخی از افراد، فکر رفتن به ارتودنتیست باعث بروز نگرانی های شدید خواهد شد. این ترس و اضطراب آنقدر زیاد است که نام علمی برای آن انتخاب شده است: ادونتوفوبیا یا ترس از دندانپزشکی. خوشبختانه، ارتودنتیست ها راهی دارند تا درمان های خود را قابل تحمل تر، راحت تر، و خوشایندتر کنند.

 ترس از درمان ارتودنسی

ترس از درمان ارتودنسی

شیوع و پیامدهای ترس از دندانپزشکی

افراد زیادی نیستند که از رفتن نزد ارتودنتیست هراس داشته باشند و تعداد اندکی از آنها ترس واقعی از آن را دارند. کودکان بیشتر از افراد بزرگسال، از بودن در مطب ارتودنسی مستعد اضطراب و نگرانی هستند، اما افراد بزرگسال نیز ممکن است از این ترس و اضطراب رنج ببرند. دریافت بریس های ارتودنسی اغلب با ترس از ناشناخته ها همراه است.

اما این ترس از دندانپزشکی چقدر می تواند مشکل آفرین باشد؟ اضطراب شدید باعث می شود بسیاری از افراد برای رفتن نزد ارتودنتیست و قرار گرفتن تحت درمان ارتودنسی و دریافت مراقبت های پیشگیرانه مورد نیاز برای دندان ها و لثه ها تعلل کنند. در حقیقت، مطالعه ای که در این زمینه انجام شده است مشان می دهد که بیش از ۲۸ درصد از همه پاسخ دهندگان به نوعی ترس از دندانپزشکی داشند، و بیش از ۳۶ درصد از آنها بیش از یک سال بوده است که به دندانپزشک مراجعه نکرده اند.

پیامدهای این عدم دریافت مراقبت های پیشگیرانه فراتر از درد دندان و از دست دادن دندان است. در حال حاضر مطالعات حاکی از وجود ارتباط بین بیماری لثه با برخی بیماری های خاص مانند سکته، بیماری قلبی، و دیابت هستند.

دلایل ترس از ارتودنسی

برای برخی از افراد، دریافت بریس های ارتودنسی احساسی مانند یک کار طاقت فرسا ایجاد می کند. پس از همه اینها، شما مجبورید یک ابزار را روی دندان های خود قرار دهید، مراقب خوردن برخی غذاهای خاص باشید، و الاینرهای خود را پاکسازی و از آنها مراقبت کنید.

روی هم رفته، رایج ترین دلایلی که افراد از فرایند ارتودنسی هراس دارند این است که:

  • مشکل در نفس کشیدن از راه بینی.
  • صداهای ترسناک تجهیزات ارتودنسی.
  • کشیدن دندان
  • رفلکس  و حساس
  • درد
  • ترس از ناشناخته ها
 ترس از درمان ارتودنسی

ترس از درمان ارتودنسی

چگونه می توان بر ترس از ارتودنسی فائق آمد؟

هم شما و هم ارتودنتیست شما می توانند از تکنیک هایی استفاده کنند که به کاهش ترس از ارتودنسی شما کمک می کنند.

ارتودنتیست شما چه کاری می تواند انجام دهد؟

به همین دلیل است که متخصصان دلسوز و مهربان دندانپزشکی، می دانند که ترس از دندانپزشکی یک مشکل واقعی است و برای پرداختن به این ترس تکنیک های زیادی وجود دارند. صحبت کردن با ارتودنتیست در مورد این ترس، قبل از آغاز درمان می تواند کمک کننده باشد.

یک ارتودنتیست خوب تکنیک های ساده ای به کار می بندد تا به شما کمک کند بیشتر احساس خود را کنترل کنید. برخی از اسن تکنیک ها  عبارتند از:

  • برای شما توضیح دهد چه احساسی خواهید داشت و این احساس چقدر طول خواهد کشید.
  • مرتب موافقت شما برای ادامه درمان را بگیرد.
  • برای شما این فرصت را فراهم می آورد که در طول فرایند اگر احساس راحتی نداشتید، یک وقفه داشته باشید.

طی مشاوره شما، ارتودنتیست با شما در مورد آنچه انتظار خواهد رفت صحبت خواهد کرد- زمانی که روی صندلی دندانپزشکی قرار می گیرید، صبر نمی کنند تا شما آمادگی پیدا کنید. به محضی که فرایند آغاز شود، ارتودنتیست از شما می پرسد چه حسی دارید و اینکه ایا راحت هستید یا خیر.

 ترس از درمان ارتودنسی

ترس از درمان ارتودنسی

شما چه کاری می توانید انجام دهید؟

کارهایی هستند که زمانی که روی صندلی ارتودنسی قرار دارید، شما نیز با انجام آنها می توانید با ترس از دندانپزشکی خودتان مبارزه کنید. برای مثال، می توانید کارهای زیر را انجام دهید:

  • از فکر کردن زیاد به ارتودنسی اجتناب کنید. در اکثر موارد، مراجعه به ارتودنتیست به اندازه ای که شما فکر می کنید دردناک نخواهد بود. بیماران اغلب ابراز می دارند که در طول ترسناک ترین فرایندها، ممانند سفت شدن بریس ها، آنها بیشتر از واقعیت انتظار درد داشته اند.
  • ترس خود را بپذیرید. در ترس از ارتودنسی شما تنها نیستید. این کاملاً شایع است. به محضی که بدانید شما در ترستان تنها نیستید، قبول موقعیت برای شما راحت تر خواهد بود. پذیرش ترس از قرارگیری براکت ها روی دندان ها یا از دیگر فرایندهای دندانپزشکی کاملاً طبیعی است.
  • از ارتودنتیست بخواهید مرحله به مرحله پیش برود. برای فائق آمدن بر ترس و اضطراب، از ارتودنتیست بخواهید کنار شما بنشیند و فرایند درمان را مرحله به مرحله برای شما توضیح بدهد، تا بتوانید از نظر ذهنی آمادگی داشته باشید. اینکه از قبل بدانید چه اتفاقی خواهد افتاد می تواند برای شما آرامش بخش باشد.
  • حواس خودتان را پرت کنید. در طول مدتی که روی صندلی ارتودنسی هستید، برای پرت کردن حواس خودتان چیزی پیدا کنید. هدفون خود را به همراه داشته باشید و موزیک مورد علاقه خود را گوش بدهید. برخی ارتودنتیست ها تلویزیون دارند تا به پرت شدن حواس بیمار کمک کند.
  • آرام باشید. تکنیک های آرام سازی زیادی وجود دارند که می توانید امتحان کنید. تنفس آرام یک تکنیک آرام سازی خوب است که به شما کمک می کند به اضطراب خود فائق بیایید. نفس کشیدن عمیق را تمرین کنید، آن را برای دو ثانیه نگه دارید، و آن را آرام آرام رها کنید. به خالی شدن باد تایر سوراخ فکر کنید. تنفس کنترل شده به شما کمک می کند ضربان قلب شما آرام شود و ماهیچه های شما آرام شوند.

مهم نیست چقدر شجاع هستید، دریافت بریس های ارتودنسی می توانند هراس انگیز باشد. تنها کافی است به دلیل دریافت بریس ها فکر کنید و بهبود بزرگی که برای دندان های شما به ارمغان خواهند آورد. بریس ها نه تنها لبخند شما را بهبود می دهند، بلکه اعتماد به نفس شما را ارتقاء می دهند.

داشتن دندان بیشتر از تعداد معمول شرایطی است که تحت عنوان هاپیردنشیا، یا دندان اضافه شناخته می شود. کودکان معمولاً ۲۰ دندان دارند، و تا زمان بزرگسالی تعداد دندان های طبیعی به ۳۲ دندان می رسد، اما تا ۳% مردم دندان های اضافه ای دارند که داخل دهان آنها رشد می کنند.

هایپردنشیا (پر دندانی) یکی از مشکلات دندانی است که شیوع کمتری دارد که ممکن است شما با آن مواجه شوید، بنابراین ممکن است از شنیدن اینکه کسی دندان اضافی دارد نگران شوید. بعلاوه، یک جستجوی سریع برای تصاویر هایپردنشیا می تواند احساس بدی در شما بوجود بیاورد. در این مقاله قصد داریم راجع به جنبه های مختلف این مشکل توضیح دهیم.

هایپردنشیا یا دندان اضافی

هایپردنشیا یا دندان اضافی

هایپردنشیا چیست؟

هایپردنشیا یا دندان اضافی، به سادگی به معنای داشتن دندان بیشتر از تعداد معمول است. این دندان ها می توانند هر جایی داخل دهان رشد کنند، اما حدود ۹۸% موارد، بیمارانی که هایپردنشیا دارند دندان های اضافی آنها داخل فک بیرون می آید. برخی افراد تنها یک یا دو دندان اضافی دارند؛ اما چندین دندان اضافی، شامل داشتن یک ردیف دندان اضافی نسبتاً نادر است.

 اگر دندانپزشک شما بتواند دندان های اضافی شما را در جایی مشاهده کند که انتظار نمی رود آنها در آنجا رشد کنند، می توانند هم با نگاه کردن و معاینه چشمی شناسایی شوند، هم با گرفتن تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس. تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس دندان هایی را نشان خواهد داد که هنوز منتظرند بیرون بیایند. گاهی اوقات، دندانپزشک شما سی تی اسکن انجام خواهد داد تا بیشتر در مورد موقعیت چندین دندان اضافی اطلاعات کسب نماید.

اصطلاحات نسبتاً متفاوتی وجود دارند که دندانپزشکان هنگام حرف زدن راجع به دندان های اضافی از آنها استفاده  می کنند. در این قسمت برخی از رایج ترین آنها را معرفی می کنیم، که کمک می کنند یک تشخیص را بهتر درک کنیم:

انواع دندان های اضافی

  • تکمیلی Supplementary: دندان هایی که شکل و اندازه طبیعی دارند.
  • دکمه ای Tuberculate: دندان هایی که بیشتر به شکل یک بشکه هستند.
  • میخی Conical: دندان هایی که نوک تیز و میخ مانند هستند.
  • ادونتومای مرکب و پیچیده Compound and complex odontoma: یا مجموعه ای از زائده های شبیه دندان، یا توده ای بافت شبیه دندان.

موقعیت های دندان های اضافی

  • مزیودنس: دندان های اضافی روی سقف دهان. بین ۱۵/۰% تا ۴% بیماران این نوع دندان های اضافه را پشت دندان های جلوی خود دارند.
  • پارامولر یا پشت مولرها: دندان های اضافه ای که از لثه بیرون می آیند، دندان های اضافه ای که از لثه پایین بیرون می آیند، دندان های اضافه ای که داخل یا بیرون دندان های عادی رشد می کنند. آنها کمتر از دیگر انواع دندان های اضافی جلب توجه می کنند زیرا اطراف دندان های مولر در طرفین دهان رشد می کنند.
  • دیستا مولر: دندان های عقل اضافی که در امتداد دندان های دیگر رشد می کنند. داشتن دندان های عقل اضافی نسبتاً نادر است و به ندرت خیلی رشد می کنند. یک تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس می تواند به شناسایی آنها کمک کند، و نخستین علامت و نشانه دندان های عقل اضافی احتمالاً دندان درد است. داشتن دندان های مولر پنجم، ششم، یا هفتم گزارش شده است اما نسبتاً نادر است.

چندین دندان اضافی multiple hyperdontia

چندین دندان اضافی یا دندان های اضافی چند گانه زمانی هستند که دندان های اضافی فرد بیش از تنها یک عدد هستند. بر اساس گزارش مجله آمریکایی ارتودانتیکس و ارتوپدی دنتو فاسیال، این مشکل در افرادی که هیچ سندروم دیگر، یا بیماری همراهی ندارند نادر است. البته، گرچه این نسبتاً نادر است، اما یک جستجوی سریع تصاویر هایپردنشیا، در صدر نتایج جستجو، موارد نسبتاً وخیم آن را نشان خواهد داد، بنابراین نگران نشوید.

هایپردنشیا یا دندان اضافی

هایپردنشیا یا دندان اضافی

علل بروز هایپردنشیا یا دندان های اضافی

علل متعدد متفاوتی هستند که تحت عنوان علل رشد دندان های اضافی در لثه ها و سقف دهان شناخته شده اند. اگر در خانواده شما سابقه افرادی با دندان های اضافی وجود دارد، احتمال اینکه شما نیز مشکلات مشابه را تجربه کنید زیاد خواهد بود، اما قطعیت ندارد.

حدود ۳% از کل جمعیت حداقل یک دندان اضافی دارند، اما مطالعات نشان می دهند احتمال رشد دندان های اضافی در مردان ۵۰% بیشتر از زنان است. جالب اینکه، احتمال کمبود و فقدان دندان در زنان بیشتر از مردان است؛ که هایپودنشیا نامیده می شود.

برخی شرایط پزشکی هستند که شانس داشتن دندان های اضافی را افزایش می دهند. متوجه دندان اضافی داخل دهان شدن می تواند اولین علامت و نشانه باشد، بنابراین اگر نگران هستید، می توانید از دندانپزشک خود بپرسید آیا لازم است برای آزمایشات بیشتر به پزشک مراجعه کنید یا خیر.

سندروم گاردنر Gardner’s Syndrome ، سندروم اهلرز- دانوسEhlers-Danos Syndrome ، و دیسپلازی کلیدوکرانیال cleidocranial dysplasia همگی شرایطی هستند که پزشک خانوادگی شما قادر خواهد بود به شما کمک کند برای درمان آنها راه حلی پیدا کنید. علاوه بر این، ممکن است شما به پزشکی ارجاع داده شوید که در پرداختن به موارد مشابه تجربه دارد. حدود ۵% از کودکانی که با شکاف کام یا لب متولد می شوند دندان اضافی دارند.

درمان هایپردنشیا

در برخی موارد، هایپردنشیا نیاز به درمان ندارد. با این حال، مشکلات دندانی متعددی وجود دارند که می توانند وقتی بروز پیدا کنند که دندان اضافی داخل دهان رشد می کند. افرادی که هایپردنشیا دارند ممکن است مشکلات زیر را تجربه کنند:

  • دشواری در جویدن غذا
  • مشکلات گفتاری
  • مشکل در بیرون آمدن طبیعی دندان ها
  • کجی دندان ها
  • پوسیدگی دندان ها، در نتیجه دشواری در تمیز کردن مؤثر دندان ها
  • مشکلات زیبایی، در صورت قابل مشاهده بودن دندان های اضافی.

در نتیجه بروز یک دسته مشکلات احتمالی، معمولاً دندانپزشکان درمان هایی را برای هایپردنشا پیشنهاد می دهند. افرادی که تعدادی دندان اضافی یا هایپردنشیای شدید دارند، قبل و بعد از درمان ممکن است در راحت جویدن غذا و صحبت کردن معمولی تفاوت های بزرگی را تجربه کنند. بسته به سن بیمار، و تعداد دندان های اضافی که وجود دارند، ممکن است ترکیبی از درمان های زیر در نظر گرفته شوند.

هایپردنشیا یا دندان اضافی

هایپردنشیا یا دندان اضافی

کشیدن دندان های اضافی

از آنجا که داشتن دندان های اضافی می تواند منجر به بروز مشکلات عدیده ای شود، دندانپزشکان معمولاً کشیدن دندان های اضافی را پیشنهاد می دهند. دندانپزشکان معمولاً کشیدن دندان های اضافی را در سن هفت سالگی انجام می دهند تا اختلال در رشد و نمو دندان های دیگر را به حداقل برسانند.

دندانپزشک به راحتی می تواند ببیند آیا دندان های شیری یک کودک بیشتر از ۲۰ عدد مورد انتظار هستند یا خیر، و این می تواند نشانه این باشد که آیا کودک دندان های دائمی اضافی نیز خواهد داشت یا خیر. تقریباً ۳۰- ۵۰% از کودکانی که دندان شیری اضافی دارند، دندان های دائمی اضافی نیز خواهند داشت. با این حال، احتمال داشتن دندان اضافی در افراد بزرگسال پنج برابر بیشتر از کودکان است، بنابراین این قانون اکید نیست.

اگر دندان های اضافی خیلی زود شناسایی و کشیده شوند، کشیدن می تواند تنها درمان مورد نیاز باشد. دندان های اضافی که به راحتی می توانند توسط دندانپزشک مشاهده و بررسی شوند و مانند هر دندان دیگری کشیده شوند. وقتی دندان های اضافی که داخل لثه بیرون می آیند نهفته هستند، و به همین دلیل کامل بیرون نیامده اند، احتمالاً جراحی های دندانی نیاز خواهند بود تا بتوان دندان را خارج کرد.

هایپردنشیا یا دندان اضافی

هایپردنشیا یا دندان اضافی

بریس ها برای دندان های اضافی در کودکان و افراد بزرگسال

کجی دندان ها اغلب در افرادی که دندان اضافی دارند اتفاق می افتد، زیرا دندان های اضافی دیگر را از خط لثه خارج می کنند. به محضی که کشیدن دندان های اضافی به تمام برسد، ممکن است دندانپزشک شما درمان ارتودنسی با بریس ها را پیشنهاد دهد تا لبخند شما صاف شود. انواع مختلف بریس ها وجود دارند که می توانند برای درمان ارتودنسی استفاده شوند.

بریس های ثابت از براکت های فلزی یا شفاف تشکیل شده اند که به دندان ها متصل می شوند و توسط سیم ها و بندها به یکدیگر متصل هستند. با تنظیمات منظمی که دندانپزشک روی آنها انجام می دهد، آنها به تدریج دندان ها را به محل مطلوب خود جابجا می کنند.

گزینه دیگر بریس های نامرئی مانند اینویزیلاین هستند. این الاینرهای متحرک شفاف مانند محافظ دندان روی همه دندان های شما قرار می گیرند و به سختی قابل مشاهده هستند. آنها گزینه ای نامشهود و راحت برای نوجوانان و افراد بزرگسالی هستند که نمی خواهند بریس های آنها برای افراد دیگر قابل مشاهده باشند.

اگر دندانپزشک شما درمان با بریس ها را توصیه کرده است، می توانید بیشتر راجع به آنها مطالعه کنید تا با اطلاعات بیشتر یکی از آنها را بر اساس شرایط و سلیقه خودتان انتخاب کنید.

هایپردنشیا یا دندان اضافی

هایپردنشیا یا دندان اضافی

پر کردن، روکش ها، و ونیرها

دندان های اضافی داخل سقف دهان یا لثه ها، اگر برای مدت زمان زیادی در جای خود باقی بمانند می توانند به دندان های اطراف خود آسیب برسانند. وقتی دندان ها در موقعیت ها و محل های بدی قرار داشته باشند که دسترسی به آنها دشوار است، مسواک زدن و کشیدن نخ دندان می توانند بسیار دشوار شوند، حتی اگر از مسواک های برقی و واتر فلاسر استفاده کنید.

پس از هر کشیدن دندانی که دندانپزشک شما توصیه می کند، لازم است درمان های اضافی انجام دهید تا لبخند خود را به شکل زیبایی درآورید. برای پوشاندن حفره های دندانی کوچک از پر کردن دندان استفاده خواهد شد، و دندانی که به شدت تحت تأثیر پوسیدگی قرار گرفته باشد نیز با روکش قابل اصلاح است، و ونیرها می توانند برای پوشش دادن دندان های بد شکلی استفاده شوند که بد شکلی آنها ناشی از هاپیردنشیا است.

آیا درمان هایپردنشیا تحت پوشش بیمه خدمات دندانپزشکی قرار دارد؟

این به درمانی که انجام می شود بستگی دارد. به عنوان یک قانون کلی برای تقبل هزینه های درمانی برای کودکان، اگر کشیدن دندان و کارهای دیگر از نظر پزشکی ضروری تلقی شوند، به احتمال زیاد تحت پوشش بیمه قرار می گیرند. برای بیماران زیر ۱۸ سال، درمان رایگان خواهد بود، و خوشبختانه، تعداد زیادی از درمان های هایپردنشیا می توانند در سنین پایین درمان شوند.

در مواردی که دندان های اضافی تا بزرگسالی ظاهر نمی شوند، به عنوان مثال در مورد دندان های عقل اضافی، دندانپزشک بررسی های لازم را انجام می دهد تا ببیند آیا درمان لازم است یا خیر، و اگر اینطور است، این به شرایط بیمه خدمات درمانی شما بستگی دارد که آیا درمان آن تحت پوشش بیمه قرار می گیرد یا خیر.

نتیجه گیری

داشتن دندان اضافی چیزی نیست که منجر به بروز نگرانی شدید شوند، هر چند حتی فکر کردن به رشد دندان های اضافی داخل دهان پدیده ای نسبتاً عجیب است. درمان هایپردنشیا می تواند خیلی ساده و مؤثر باشد، مخصوصاً اگر خیلی زود و در چکاپ های دندانپزشکی کشف شوند.

معمولاً کشیدن دندان های اضافی ضروری است، اما وقتی در حدود سنین هفت سالگی انجام می شود، همه دندان های دیگر می توانند بدون هیچ مشکلی بیرون بیایند و رشد کنند. اگر دندان های اضافی بعداً پیدا شوند، آنها هنوز هم می توانند کشیده شوند، اما احتمالاً این کار با جراحی امکان پذیر است. درمان های بعدی که معمولاً انجام می شوند، مانند بریس ها، و پر کردن دندان موفقیت آمیز بوده اند و ممکن است تحت پوشش بیمه تأمین اجتماعی قرار داشته باشند.

شاید دیپ بایت یکی از شایع ترین مال اکلوژن ها و نیز دشوارترین آنها از نظر درمان موفقیت آمیز باشد. همپوشانی شدید دندان های جلوی دهان روی یکدیگر، که در بیماران مختلف تفاوت های زیادی با یکدیگر دارد، یکی از اصلی ترین نمودهای ظاهری مال اکلوژن های دندانی است. قبل از صحبت کردن راجع به جزئیات مال اکلوژن دیپ بایت، لازم است مفهوم اوربایت را درک کنیم.

یکی از تعاریف اولیه اوربایت آن را به این شکل توصیف می کند “همپوشانی دندان های جلوی فک بالا روی دندان های جلوی فک پایین از نمای عمودی”. با این حال، از آنجا که ارتفاع تاج دندان های جلوی فک های بالا و پایین در افراد مختلف تفاوت قابل توجهی با یکدیگر دارد، شاید تعریف این مقدار همپوشانی به صورت درصدی بیشتر قابل فهم و مطلوب تر باشد. بنابراین، همین تعریف اگر در قالب درصد بیان شود، اوربایت اینطور تعریف خواهد شد “مقدار و درصد همپوشانی دندان های جلوی فک بالا روی دندان های جلوی فک پایین”.

اوربایت ایده آل در یک اکلوژن طبیعی و نرمال بین ۲ تا ۴ میلی متر یا بیشتر، یا دقیق تر بخواهیم بگوییم، بین ۵% و ۲۵% (همپوشانی دندان های جلوی ماگزیلا روی دندان های جلوی مندیبل) است. حتی دامنه ۲۵% تا ۴۰% بدون مشکلات فانکشنال همراه با آن در حرکات مختلف مفصل فکی- گیجگاهی (TMJ) می تواند نرمال تلقی شود. با این حال، همپوشانی بیشتر از ۴۰% باید زیاد (دیپ بایت) تلقی شود، زیرا این حالت می تواند تأثیرات مخرب زیادی روی سلامت عمومی دندان ها و ساختارهای پریودنتال پیرامون آنها و TMJ داشته باشد.

در سنین ۵ تا ۶ سالگی، درصد اوربایت بین ۵/۳۶% تا ۲/۳۹% متغیر است. بین ۹ تا ۱۲ سالگی، معمولاً اوربایت افزایش پیدا می کند، در حالی که در دوره بین ۱۲ سالگی و بزرگسالی کاهش پیدا خواهد کرد. بنابراین، تا میزان زیادی بدون تغییر خواهد ماند، و بین ۹/۳۷% . ۷/۴۰% متغیر خواهد بود، مگر آنکه تحت تأثیر عوامل دیگر مانند ساییدگی یا از دست رفتن دندان قرار بگیرند، که منجر به کاهش ابعاد عمودی صورت خواهد شد. دیپ بایت های شدید (اوربایت بیشتر از ۵ میلی متر) در تقریباً ۲۰% کودکان و ۱۳% افراد بزرگسال یافت می شود، و حدود ۲/۹۵% از مشکلات اکلوزال عمودی را شامل می شوند.

یکی از شدیدترین اشکال اوربایت کاوربایت cover bite است که اکثر موارد با مال اکلوژن کلاس ۲ گروه ۲ همراه است. مشخصه ویژه آن پوشش کامل یا پنهان شدن دندان های جلوی فک پایین زیر دندان های جلوی فک بالا است. این مشکل اغلب در افراد بزرگسال مشاهده می شود و در بیماران کم سن تر نادر است و ویژگی آن این است که اوربایت شدید ناشی از افتادن دندان های خلفی است.

دیپ بایت و درمان آن

دیپ بایت و درمان آن

علل بروز دیپ بایت کدامند؟

مال اکلوژن دیپ بایت در نتیجه ناهماهنگی های دندانی و اسکلتی پنهان متعددی بروز پیدا می کند. به همین دلیل نباید دیپ بایت یک بیماری تلقی شود، بلکه، نوعی نمود بالینی مشکلات دندانی یا اسکلتی بنیادی تلقی می شود.

اگر بخواهیم از دید رشد به آن نگاه کنیم، اوربایت اسکلتی یا دندانی در نتیجه عوامل ژنتیکی یا محیطی، یا ترکیبی از این دو بوجود می آید. دیپ بایت های اسکلتی معمولاً الگوی رشد افقی دارند و مشخصه های ویژه آنها عبارتند از:

  • عدم هماهنگی رشد استخوان های مندیبل و ماگزیلا
  • چرخش همگرای پایه های فک
  • کمبود ارتفاع راموس (شاخ) فک پایین

در چنین موقعیت هایی، ارتفاع قسمت جلوی صورت اغلب کم است، مخصوصاً یک سوم پایینی صورت. از سوی دیگر، دیپ بایت های دندانی یا رشد بیش از حد دندان های جلو یا کمبود رشد دندان های مولر، یا ترکیبی از این دو را از خود نشان می دهند. عوامل دیگر که می توانند این شرایط را تحت تأثیر قرار دهند عبارتند از تغییر در ساختار دندان ها، از دست رفتن زود هنگام دندان های دائمی که منجر به کلاپس (فرو ریزش) شدید لینگوال دندان های قدامی ماگزیلا یا مندیبل، پهنای مزیودیستال دندان های قدامی، و عمیق شدن طبیعی بایت که به بالا رفتن سن مربوط می شود.

دیپ بایت و درمان آن

دیپ بایت و درمان آن

دیپ بایت هایی که عموماً در نتیجه عوامل محیطی بوجود می آیند می توانند تحت عنوان “دیپ بایت های اکتسابی” دسته بندی شوند. این یک حقیقت کاملاً شناخته شده است که نیروهای بین ساختارهای اطراف دندان، زبان، عضله شیپوری یا بوکسیناتور buccinator، و عضلات حلقوی دور دهان orbicularis oris muscles و چانه ای mentalis ، و نیروهای اکلوزال که به ایجاد تعادل بین رشد و حفظ اکلوژن کمک می کنند، موازنه فعالی برقرار است. هر گونه شرایطی که این تناسب فعال را به هم بزند می تواند منجر به بروز مال اکلوژن شود. از جمله:

  • تانگ تراست جانبی یا وضعیت غیر عادی زبان که منجر به رشد کمتر از حد معمول دنادن های خلفی می شود.
  • ساییده شدن سطح اکلوزال یا خوردگی دندان ها.
  • منحرف شدن رو به جلوی دندان های خلفی به محل دندان کشیده شده.
  • مکیدن انگشت برای مدت زمان طولانی

بنابراین علت بروز دیپ بایت باید با جزئیات مد نظر قرار بگیرد تا تشخیص کاملی داده شود و طرح درمان برای هر بیمار به صورت ویژه ریخته شود تا بهترین نتایج اسکلتی، دندانی، و زیبایی بتوانند حاصل شوند.

تشخیص دیپ بایت

دیپ بایت می تواند یا با اکستروژن (بیرون آوردن) دندان های خلفی اصلاح شود یا با جلوگیری و اینتروژن (فرو بردن به داخل) دندان های قدامی، یا با ترکیبی از هر دو. انتخاب روش درمان تا حدی بر اساس علت بروز دیپ بایت، مقدار رشدی که پیش بینی می شود، ابعاد عمودی، ارتباط دندان ها و ساختار بافت های نرم پیرامون دندان ها، و موقعیت مطلوب پلان اکلوزال است.

دیپ بایت و درمان آن

دیپ بایت و درمان آن

ملاحظات رشد

این به صورت گسترده پذیرفته شده است که اصلاح دیپ بایت در بیمارانی که سن کمتری دارند و در حال رشد هستند، هم راحت تر است هم نتایج با ثبات تری خواهد داشت، نسبت به زمانی که برای افرادی امتحان می شود که رشد چندانی از آنها باقی نمانده است. از آنجا که به نظر می رسد رشد فضای عمودی بین ماگزیلا و مندیبل را افزایش دهد، احتمالاً برای درمان چنین بیمارانی در دوره رشد فعال مندیبل مفید است. در طول دوره رشد، بیرون آمدن دندان ها می تواند در بخش های خلفی دهان تخمین زده شود و در بخش های قدامی جلوی آن گرفته شود، زیرا رشد کندیلی اجازه می دهد رشد دنتو آلوئولار انجام شود. با این حال، در افراد بزرگسال، چنین حرکتی با مداخله اکلوژن خلفی مواجه می شود، مخصوصاً در بیمارانی که الگوی اسکلتی رشد عمودی یا هایپودایورجنت Hyperdivergent (بسیار واگرا) دارند.

ثبات چنین جابجایی های دندان، اگر انجام شوند، به شدت پرسش برانگیز است، زیرا منجر به بروز تغییراتی در فیزیولوژی ماهیچه ها، و به همین دلیل، منجر به افزایش احتمال ریلپس (بازگشت به وضعیت قبل از آغاز درمان) می شود. در چنین مال اکلوژن هایی و مال اکلوژن های دیگر، که در آنها تحریک رشد دیگر ممکن نیست، ابزارهای ثابت یا متحرک مکانیکی برای حصول بهترین نتایج درمان لازم هستند. در برخی بیماران ممکن است یک فرایند جراحی نیاز باشد. به عنوان مثال، در بیمارانی که قسمت ماگزیلای آنها از نظر افقی خیلی بزرگ است، استئومی (برش استخوان) Le Fort I همراه با به هم فشردن ماگزیلا لازم است تا حداکثر زیبایی دنتو فاسیال (دندان و صورت) حاصل شود.

دیپ بایت و درمان آن

دیپ بایت و درمان آن

بررسی ابعاد عمودی

اصلاح دیپ بایت با اصلاح رشد دندان های مولر و پرمولر یکی از درمان های منتخب اکثر ارتودنتیست ها است، در حالی که ارتودنتیست های دیگر، اینتروژن (فرو بردن داخل حفره) دندان های پیشین را برای درمان اکثر بیماران خود ترجیح می دهند. به جای دنبال کردن اطلاعات بر اساس گفته های افراد، مهم است که تأثیر مکانیزم های اینتروسیو (فرو برنده) و اکستروسیو (بیرون آورنده) روی ارتفاع عمودی صورت بیمار با دقت مد نظر قرار گیرد، زیرا این می تواند در عوض روی ارتباط قدامی- خلفی ماگزیلا و مندیبل تأثیر بگذارد.

به طور کلی، بیرون آمدن دندان ها نباید به فضای بین اکلوزال تخطی کند، که به عنوان فضای بین اکلوزال یا سطوح اینسیزال دندان های ماگزیلا یا مندیبل تعریف می شود، زمانی که مندیبل از نظر فیزیولوژیکال در حالت استراحت قرار دارد. میانگین بین ۲ و ۴ میلی متر است. وقتی فضای آزادی بزرگتر از حد طبیعی وجود دارد، فرصت های بزرگتر برای اصلاح با هدایت رشد عمودی آلوئولار وجود دارد. به عنوان مثال، در بیمارانی که مال اکلوژن کلاس ۲، گروه ۲ دارند، و الگوی صورت آنها hypodivergent است، لب های زائد، و زاویه پلان مندیبل صاف است، با افزایش ارتفاع قسمت پایین صورت یا برآمدگی صورت، دیپ بایت می تواند اصلاح شود و زیبایی بهبود پیدا کند. با این حال، در اکثر مال اکلوژن های کلاس ۲ دیگر، همیشه افزایش ابعادعمودی مطلوب نیست، زیرا با انجام این کار اختلاف و ناهماهنگی نقطه A- نقطه B تشدید خواهد شد و بزرگ بودن غیر عادی ارتفاع پایین صورت افزایش پیدا خواهد کرد.

دیپ بایت و درمان آن

دیپ بایت و درمان آن

ارزیابی بافت نرم

در عصر حاظر، “ارتباط بافت های نرم” ابزار تشخیص مهمی را برای اصلاح دیپ بایت تشکیل می دهد. ارتودنتیست ها همیشه باید وضعیت دندان های پیشین ماگزیلا را نسبت به موقعیت لب مد نظر قرار بدهد تا مشخص نماید آیا دندان های پیشین ماگزیلا را نسبت به لب بالا نگه دارد، درون حفره فرو ببرد، یا از حفره خارج سازد. با افزایش تأکید روی زیبایی لبخند و طرح لبخند، در تشخیص مال اکلوژن ها و برنامه ریزی برای طرح درمان مناسب برای اصلاح آنها، استفاده از تجزیه و تحلیل دینامیک لبخند نسبت به عکس های استاتیک در اولویت است.

طی معاینات اولیه، قابل مشاهده بودن دندان های پیشین در سه موقعیت بالینی مختلف باید مد نظر قرار بگیرد: در وضعیت استراحت لب ها، هنگام لبخند زدن، و در طول حرف زدن. در وضعیت استراحت لب ها، مشاهده ۲ تا ۴ میلی متر از دندان های پیشین، شامل لبه های اینسیزال، قابل قبول تلقی می شود. هنگام لبخند زدن، به طور میانیگن باید حدود دو سوم دندان های پیشین فک بالا قابل مشاهده باشد. در زیباترین لبخندهای مردان لب بالا نباید آنقدر بالا برود که حتی ذره ای از لثه ها قابل مشاهده باشد، با این حال، در زنان مشاهده ۱ تا ۲ میلی متر از لثه معیار زیبایی محسوب می شود.

اگر این شرایط وجود داشته باشد، و دیپ بایت هنوز وجود دارد، طرح درمان باید روی اکستروژن دندان های خلفی (اگر عناصر عمودی اجازه می دهند) یا اینتروژن دندان های جلوی فک پایین متمرکز باشد. در مقایسه، در یک پلان اکلوزال غیر ایده آل مقدار زیادی از لثه ها مشاهده می شود، که به همین دلیل است که نیاز به اینتروژن انتخابی دندان های پیشین فک بالا دارد. قابل مشاهده بودن دندان های پیشین در طول حرف زدن ممکن است اطلاعات بیشتری ارائه بدهد، زیرا ماهیچه های متفاوتی در صورت درگیر هستند. عامل مهم دیگری که باید مد نظر قرار بگیرد، “شکاف بین لبی” است.

در بیمارانی که شکاف بین لبی آنها بزرگ است، انجام مکانیزم بیرون آورنده دندان های خلفی مطلوب نیست، زیرا این کار با افزایش شکاف بین لبی، بیشتر می تواند موجب بدتر شدن زیبایی بیمار شود. در حقیقت، افزایش شکاف بین لب ها ممکن است منجر به بروز مشکلات دیگری شود، از جمله ناتوانی در بستن لب ها بدون فشار و مشکلات عملکردی همراه با آن. در افردی که لب های بالا و پایین آنها بزرگ هستند و هیچ شکافی بین دندان های بالا و پایین آنها وجود ندارد، اما دیپ بایت آنها قابل تشخیص است، خارج کردن دندان های خلفی از حفره می تواند مطلوب باشد.

دیپ بایت و درمان آن

دیپ بایت و درمان آن

درمان دیپ بایت

مکانیزم درمان برای اصلاح دیپ بایت به تعداد به علل بروز آن و طرح درمان همراه با آن بستگی دارد. همانطور که پیش از این اشاره شد، سه روش درمان برای دیپ بایت وجود دارد: بیرون آوردن دندان های بالا و پایین عقب دهان از داخل حفره، یا ترکیبی از هر دو.

اکثر نوزادان زیبا هستند زیرا با شکل صورت (کرانیوفاسیال) معمولی، ارتباط فکی عادی، و با استعداد نهانی بهترین وضعیت مجرای تنفسی متولد می شوند. در اکثر نوزادانی که تازه متولد می شوند، ساختار آلوئولار قادر است به راحتی زبان و همه دندان هایی که قرار است در آینده بیرون بیایند را درون خود جای دهد.

با این حال، ارتودنتیست ها هر روز کودکانی را ویزیت می کنند که ارتباط فکی آنها غیر عادی است، زاویه مندیبل آنها شیب دار است، اپن بایت قدامی دارند، پلیت باریکی دارند، کراس بایت خلفی دارند، و رشد صورت آنها به اندازه کافی نمی رسد. وقتی سوء عملکرد دهان درمان نشده باقی بماند، اختلالات عملکرد عضله (مایوفانکشنال) اوروفاشیال (صورت و دهان) بوجود می آید.

اختلالات عملکرد عضله اوروفاشیال (صورت و دهان) عبارتند از سوء عملکرد لب ها، فک، زبان، و/ یا اوروفارینکس (قسمتی از حلق در عقب دهان و زبان) که با رشد، نمود، یا عملکرد معمولی دیگر ساختارهای دهان تداخل دارند، پیامدهای این توالی اتفاقات یا عدم مداخله در دوره حیاتی، که منجر به مال اکلوژن و رشد نامطلوب صورت می شود.

سوء عملکرد دهان می تواند با نخستین تنفس و نیز با نحوه تغذیه شدن آغاز شود. اختلالات عملکرد عضله اوروفاشیال زمانی واضح و قابل مشاهده می شوند که کودک یاد می گیرد حرف بزند و به مرحله ای می رسد که با غذایی تغذیه می شود که سایر افراد خانواده می خورند. اکثر کودکانی که اختلالات عملکرد عضله اوروفاشیال دارند، مشکل آنها زمانی تشخیص داده می شود که اختلال در ادای حروف و لغات، تنفس غیر عادی حین خواب، یا مال اکلوژن را تجربه می کنند. بازگشت نتایج درمان ارتودنسی به حالت قبل از درمان، آپنه خواب انسدادی، و اختلالات مفصل فکی گیجگاهی از جمله پیامدهای قابل پیش بینی اختلال عملکرد دهان و اختلالات عملکرد عضله اوروفاشیال هستند.

در این مقاله قصد داریم به تعدادی از عملکردهای دهان بپردازیم که به رشد اکلوژن و صورت مربوط می شوند.

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

تأثیر شیر خوردن نوزاد از سینه مادر

شاید شیر خوردن نوزاد از سینه مادر حیاتی ترین تجربه رشد صورت باشد. بر خلاف شیر خوردن از شیشه شیر، نوزاد سینه را به داخل عمق دهان می کشد و سینه کش می آید و از طریق فشارهای مکرر و موج پریستالتیک، شکل سخت کام را به خود می گیرد. شیر خوردن از سینه مادر نیاز به انقباض فک دارد، که کمک می کند عضلات ماستر (جونده) بهتر از تغذیه با شیشه شیر رشد کنند.

روی هم رفته کودکانی که از سینه مادر تغذیه می شوند، به نظر می رسد در مقایسه با نوزادانی که با شیشه شیر تغذیه می شوند، احتمال بروز مال اکلوژن در آینده برای آنها کمتر باشد. مطالعات حاکی از این هستند که تغذیه کامل از طریق سینه مادر ارتباط معکوسی با اورجت و مال اکلوژن های دیگر دارد. و هر چه کودک مدت زمان طولانی تری از سینه مادر شیر بخورد بهتر است. کودکانی که بیش از شش ماه از سینه مادر شیر می خورند، احتمال بروز اورجت در آنها کمتر است، و نیز اینکه مشخص شده است عرض بین دندان ها نیش و دندان های مولر آنها بیشتر است. علاوه بر این تعدادی مطالعه دیگر دریافته اند، طولانی شدن مدت زمان شیر خوردن از سینه مادر خطر بروز مال اکلوژن ها را نیز کاهش می دهد.

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

تأثیر انسداد مجرای تنفسی

نوزادان خیلی کوچک عموماً با لب های بسته نفس می کشند. اما حتی در طول اوایل دوران نوزادی، عوامل متعددی وجود دارند که می توانند در این روند وقفه ایجاد کنند و روند رشد کرانیوفاسیال را تغییر دهند. انسداد مجرای تنفسی علت های مختلفی می تواند داشته باشد و در طول اوایل دوران نوزادی بعید هم نیستند.

ورم آلرژیک غشاء مخاط بینی، با یا بدون عادات دهانی، یکی از علل بروز اپن بایت های قدامی و خلفی است. این شرایط که عموماً تحت عنوان “چهره لوزه سومی کشیده” شناخته می شود، مشخصه ویژه آن بزرگ بودن سوراخ های بینی یا لوزه ها است که با عقب رفتگی فک، و ارتفاع بیشتر قسمت قدامی پایین صورت همراه است. التهاب گوش میانی ارتباط مستقیم با باریک و بلند شدن پلیت (کام یا سقف دهان) و کراس بایت خلفی دارد. انحراف تیغه بینی می تواند منجر به باریک و بلند شدن پلیت شود، که حاکی از وجود ارتباط بین این مشخصه های صورت است.

تأثیر محدودیت بافت نرم

تحقیقات روی تشخیص انکیلوگلاسیا (چسبیدگی زبان به کف دهان) و تأثیر آن روی عملکرد دهان، به خاطر تأثیر آن روی آپنه خواب انسدادی، رو به افزایش است. محل دقیق شروع و پایان فرنوم، ضخامت، و انعطاف پذیری آن، و نیز طول قسمت قدامی آزاد زبان، همگی روی دامنه حرکات زبان و عملکردهای دهان تأثیر می گذارند. انکیلوگلاسیا ارتباط مستقیم با کاهش عرض بین دندان های نیش و بین دندان ها مولر، کج بودن زاویه مندیبل، بلند و باریک بودن پلیت، اپن بایت قدامی، اورجت، و فاصله بین دندان های جلوی دهان دارد. لیفت عمودی به سمت سخت کام، و نه افزایش عرض افقی پشت دندان های جلو، درست ترین مقیاس برای اندازه گیری عملکرد لینگوال عادی است.

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

وجود فرنوم لبی نشانه بد شکلی نیست، بلکه تفاوت ها در نقاط قرار گیری، ضخامت، و ارتباط آن با گیر کردن مایعات و ذرات غذا می تواند تأثیرات منفی روی رشد دهان و دندان ها داشته باشد. گره های لبی ماگزیلا می توانند باعث شوند شیر دادن به کودک از سینه مادر برای مادر دشوار و دردناک شود زیرا لب بالا لبه کافی ایجاد نمی کند تا به اندازه کافی تا مقدار کافی از نوک سینه را به داخل دهان فرد ببرد. با رشد دندان ها، ممکن است دندان های مرکزی جلوی دهان در واکنش به فرنوم با فیبروز اندک، از هم فاصله بگیرند، بچرخند، یا کج شوند. از بین فرنوم های دهانی و تأثیر آنها روی تحلیل جینجیوال (لثه ای)، کمترین تحقیق روی گره های باکال و رشد ماگزیلا صورت گرفته است. فرنوم های باکال برجسته با گیر کردن ذرات غذا در وستیبول یا بخش دهلیزی (فضایی است بین لب‌ها و گونه‌ها با دندان‌ها) ارتباط دارند.

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

تأثیر تنفس دهانی

اگر تأثیر انسداد مجرای تنفسی، بزرگی بافت نرم و/ یا محدودیت بافت نرم خیلی زیاد باشد، تنفس از راه بینی ممکن است برای عملکردهای ماهیچه ای و شناختی کافی نباشد، و یک الگوی تنفسی ممکن است گسترش پیدا کند. سینوس ها بیشترین رشد خود را در اوایل کودکی تجربه می کنند، و رشد فعالیت های تنفس از راه بینی در مفاصل آکسیپیتال (وابسته به استخوان پس سری) و نازال (وابسته به بینی)، و نقاط تماس استخوان های صورت. تنفس دهانی موجب می شود احتمال پایین قرار گرفتن وضعیت فک بیشتر شود که به مرور زمان می تواند رشد جهت دار را تغییر دهد.

وقتی در مقایسه با افرادی که الگوهای تنفس آنها از راه بینی است، تنفس از راه دهان ارتباط بیشتری با HNP، PCB، و AOB دارد. تنفس دهانی در طول دوره رشد حیاتی صورت با چرخش “ساعت گرد” مندیبل و افزایش ارتفاع صورت از قسمت قدامی فک پایین همراه است.

تنفس از راه دهان نه تنها قسمت قدامی صورت را تغییر می دهد، بلکه شکل مجرای اوروفارنکس (قسمتی از حلق در عقب دهان و زبان) را نیز تغییر می دهد. با افزایش ارتفاع قدامی صورت، معمولاً ارتفاع قسمت خلفی نیز کاهش پیدا می کند. تنفس دهانی با چرخش به سمت پلیت و زبان، و نیز افزایش ارتفاع فارینکس، ریسک فاکتوری برای OSA، همراه است.

اختلال عملکرد عضله اروفاسیال (دهان و صورت) باید به صورت متوالی تحت نظر قرار گرفته باشد، و از آنجا که اختلال عملکرد دهان روی رشد ساختارهای دهان تأثیر می گذارد، ساختار نیز بالعکس روی عملکرد دهان تأثیر می گذارد. تنفس دهانی در طول شب با دیگر علائم و نشانه های SDB، شامل خر و پف کردن، ارتباط دارد. کودکانی که خر و پف می کنند احتمال HNP و PCB در آنها بیشتر است. تنفس دهانی در طول شب، بدون بدون هیچ علامت و نشانه دیگری، یکی از ریسک فاکتورهای OSA است و با افزایش وخامت بیماری و احتمال فرو ریختن مجرای تنفسی فوقانی همراه است.

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

به محضی که OSA در یک کودک تشخیص داده شود، در آنها اغلب مال اکلوژن های شدید و بدشکلی ساختار صورت پدیدار می شود. کودکانی که OSA در آنها تشخیص داده می شود، احتمال بروز اورجت، کاهش اور بایت، قوس دندانی فوقانی باریک تر، و قوس دندانی تحتانی کوتاه تر در آنها افزایش چشمگیری پیدا می کند. در مقایسه با کودکان سالم، کودکانی که خر و پف می کنند، به اندازه کودکان دارای OSA تفاوت های مشابه اما نه چندان چشمگیری دارند. در گروه کودکانی که OSA دارند، تعداد بیشتری از آنها AOB دارند، و در مقایسه با کودکانی که تنفس آنها انسداد ندارد، در گروه OSA، کودکانی که خر و پف می کنند، یک ارتباط نامتقارن مولر یا کلاس ۲ دارند. این مطالعه تأیید می کند که تغییرات ساختاری در نتیجه تغییرات فانکشنال طولانی مدت در سر، گردن، و زبان بوجود می آیند تا مجرای تنفسی بیمار در طول خواب حفظ شود.

تغذیه کودک از سینه مادر احتمال بروز SDB در کودکان را کاهش می دهد. مطالعه ای که روی کودکان در سنین مدرسه رفتن انجام شده است نشان می دهد، کودکانی که تنها برای چند ماه از سینه مادر تغذیه می شده اند در مقایسه با کودکانی که با شیشه شیر تغذیه می شده اند، احتمال بروز خر و پف و OSA در آنها کمتر است.

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

تأثیر وضعیت دهان در حالت استراحت

توانایی تنفس بدون تلاش و به آرامی از راه بینی در حالی که زبان رو به بالا مکیده می شود و لب ها بسته هستند، برای بهترین وضعیت رشد و نمو کرانیوفاسیال ضروری است. فشارهای ماهیچه ای روی استخوان های صورت، یا فقدان آن، می تواند به مرور زمان روی مسیر رشد تأثیر بگذارد. وضعیت باز لب ها نیز می تواند به کج شدن دندان های جلوی فک بالا کمک کند. ثبات لینگوال- پالاتال قوس دندانی را حفظ می کند و قسمت قدامی میانی و پایینی صورت را حمایت می کند. قرار گیری پایین زبان نیز با مال اکلوژن های کلاس ۲ و ۳ ارتباط مستقیم دارد. وضعیت ایستای زبان در حالت استراحت به آرامی موجب ایجاد تغییراتی در صورت، الگوی بلع، و اکلوژن می شود.

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

تأثیر عادات دهانی

اکثر دندانپزشکان و ارتودنتیست ها می دانند که عادت مربوط به مکیدن و جویدن با AOB و PCB ارتباط دارند. با این حال، به جای درمان مکیدن انگشت به عنوان یک عادت ناپسند، شواهد حاکی از این است که این عادات می توانند علامت و نشانه انسداد مجرای تنفسی یا انکیلوگلاسیا (چسبندگی زبان به کف دهان) باشند.

علاوه بر فشار غیر همسطح و نامناسب، به سخت کام و تیغه آلوئولار، عادات دهانی با پایین نگه داشتن زبان و جلوی دهان ارتباط دارند، که باعث می شود باز ماندن دهان در حالت استراحت بیشتر اتفاق بیفتد و بسیاری مشکلات دیگر که ممکن است پس از آن اتفاق بیفتند.

بروز عادات دهانی ممکن است در واکنش به یک نیاز بیولوژیکی مقتضی باشند و تغذیه نوزاد از سینه مادر می تواند بهترین راه پیشگیری باشد. بین طول دوره تغذیه از سینه مادر و بروز عادات بد دهانی ارتباط معکوسی یافته شده است. به نظر می رسد تحریک رشد پالاتال یکی از بخش های ضروری رشد و نمو صورت و توسعه شناختی باشد، اگر به کودک اجازه داده شود آن را از راه تغذیه از سینه مادر تجربه کند، نه تنها باعث می شود صورت رشد بهتری داشته باشد، بلکه احتمال بروز عادات بد دهانی نیز کاهش پیدا کند.

تأثیر نحوه بلعیدن

بلع غیر عادی در نتیجه الگوی حرکت جبرانی بوجود می آید زمانی که به طریقی از حرکات عادی جلوگیری می شود. بلع تانگ تراست عبارت است از تلاش بیش از حد دهان و اعمال فشار رو به جلو یا جانبی زبان به دندان ها، به جای فشار عمودی به سخت کام (سقف دهان) با یک حرکت جلو به عقب. کودکانی که PCB دارند، ثبات لینگوال- پالاتال برای بلع ضعیف تر است. این الگوی بلع موجب تقویت وضعیت قرار گیری پایین می شود، که با HNP، PCB، و مال اکلوژن های دیگر ارتباط دارد.

تأثیر جویدن

جویدن از نخستین روز زندگی آغاز می شود و آگاهی حسی- حرکتی اولیه، تحریکات درونی دهان، و نیز پایه و اساس حرکات طبیعی دهان که برای حرف زدن نیاز هستند را فراهم می نماید. جویدن، علاوه بر کمک به هضم غذا، مفاصل فکی- گیجگاهی را نیز تثبیت می کند و به رشد استخوان ها نظم می بخشد. جویدن به کاهش فشار و استرس فیزیولوژیکال کمک می کند، توجه و تمرکز را بهبود می بخشد، و شناخت را ارتقاء می دهد.

جویدن غیر تغذیه ای اشیاء، جویدن نامتعادل، و جویدن غیر مؤثر می تواند به پیشرفت مال اکلوژن ربط داشته باشد. محققان اکنون در حال فکر کردن به این موضوع هستند که رژیم غذایی ما در طول چندین قرن چه تغییراتی کرده است و اینکه آیا با تغییرات کرانیوفاسیال، مخصوصاً عقب رفتگی فک، مرتبط است یا خیر. غذاهای نرم تر جویدن کمتر و فشار بایت کمتری نیاز دارند. مشخص شد که زاویه جهت گیری ماهیچه های جویدن، و فشار بایت با مال اکلوژن های مختلف ارتباط مستقیم دارند، در حالی که نشان داده شده است که مال اکلوژن کلاس ۳ بیشترین فشار بایت را وارد می کند. کودکانی که PCB دارند، نشان داده اند که فشار بایت در آنها کاهش پیدا می کند و عملکرد فک آنها نامتعادل خواهد بود.

از آنجا که یک علامت و نشانه OMD می توانند با پیشرفت یک مال الکوژن دیگر ارتباط داشته باشد، منطقی است که فرض کنیم تنفس دهانی و عادات دهانی بتوانند روی رشد ماهیچه های مربوط به جویدن تأثیر منفی داشته باشند. نشان داده شده است که در مقایسه با تنفس دهانی، تنفس از راه بینی موجب کاهش تعداد ضربات حین جویدن و چرخه جویدن می شود. کودکانی که عادات دهانی دارند، نسبت به کودکانی که چنین عاداتی را ندارند، فشار بایت کمتری ایجاد می کنند.

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

تأثیر اختلالات عملکرد عضله مایوفانکشنال اوروفاشیال (OMD) طی زمان

همانطور که در بالا ذکر شد، OMD اغلب نتیجه توالی اتفاقات یا عدم دخالت در دوره های زمانی حیاتی است. این تأثیر فزاینده است. کودکانی که نرخ تغذیه آنها از سینه مادر کمتر است، در حالی که عادات دهانی و تنفس دهانی در طول خواب دارند، مال اکلوژن های بیشتری از خود نشان می دهند. وقتی OMD در طول کودکی رخ می دهد، این اختلال با عوامل دیگر در بیماری ها و اختلالات دیگر ارتباط پیدا می کند.

در طولانی مدت، نگرانی ها به زیبایی کمتر صورت نیز مربوط می شوند. OMD درمان نشده می تواند با شرایط وخیم پزشکی و دندانی نیز ربط داشته باشد که کیفیت و طول عمر فرد را تهدید می کنند. اگر فک رو به عقب و به داخل مجرای تنفسی چرخیده باشد، و سخت کام به سینوس ها تعدی کنند و موجب انحراف آنها شود، ممکن است تنفس از راه بینی دشوار شود. با رشد صورت، فشار غیر متعادل روی استخوان های کرانیوفاسیال می تواند با اختلال عملکرد مفصل فکی- گیجگاهی ربط داشته باشد. مال اکلوژن هایی که به مجرای تنفسی مربوط می شوند، و مال اکلوژن هایی که با SDB ارتباط دارند، با بروز علائمی مانند دندان قروچه (براکسیسم) پیچیده تر می شوند. براکسیسم می تواند با درد در ناحیه صورت و آسیب های دندانی ارتباط داشته باشد.

تحقیقات جدید در خصوص SDB و OSA کیفیت پایین خواب و انسداد مجرای تنفسی را به اختلالات رفتاری کودک در طول روز ارتباط می دهند. ارتباط بین SDB و افزایش خطر شکست های تحصیلی و اجتماعی نیز در تحقیقات تأیید شده است. زمانی که کودک به سنین نوجوانی و جوانی می رسد، ساختار بد شکل صورت می تواند آنها در معرض خطر مادام العمر اختلال عملکرد مجرای تنفسی قرار دهد. ترکیب صورت کشیده، کاهش برجستگی و عرض بینی، و نیز عقب رفتگی مندیبل می توانند از جمله عواملی باشند که به شناسایی ویژگی های چهره در افراد دارای SDB کمک می کنند که ممکن است علامت هشدار دهنده مراجعه به متخصص برای ارزیابی دیگر علائم و نشانه های SDB باشد.

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

تأثیر نقص در عملکرد دهانی مادر روی رشد جنین در حال رشد

تنفس بدون نظم در طول خواب در طول دوران بارداری عادی است و به فشار خون بالا، دیابت بارداری، تشنج بارداری و عقب ماندگی رشد جنین ربط دارد. زنانی که در آنها OSA تشخیص داده می شود، نرخ زایمان سزارین، فشار خون بارداری، تشنج بارداری، و همینطور زایمان زود رس در آنها بالاتر است و نشان دهنده اسن موضوع است که OSA مادر علت مستقیم قرار گرفتن جنین در معرض مشکلات تنفسی است.

تحقیقات حاکی از این هستند که نوزادان مادرانی که OSA دارند بیشتر احتمال دارد که با رتروگناتیزم (عقب رفتگی فک)، HNP متولد شوند و جنین های نابالغ بیشتر مستعد PCB هستند. نوزادانی که با سن جنینی کمتری متولد می شوند، پایه جمجمه قدامی کوتاه تری دارند، ارتفاع قسمت قدامی پایین صورت آنها بیشتر است و عقب رفتگی فک آنها اندک است در حالی که ماگزیلای آنها کوچک است. جالب است که، همین مطالعه نشان می دهد که، سن دندان درآوردن کودک با تأخیر مواجه نمی شود به همین دلیل دندان هایی با اندازه طبیعی در چهره ای رشد خواهند کرد که چندان رشد نکرده است. به جای آنکه این نوزادان با اجزاء چهره زیبا متولد شوند، زندگی خود را با خطر OMD و تمامی پیامدهای آن آغاز خواهند کرد.

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

نتیجه گیری

ارتودنتیست ها باید به این موضوع فکر کنند که چگونه، چه زمانی، و چرا بیماران خود را درمان می کنند. بستن اپن بایت بدون حل علت بنیادی آن موجب بالا رفتن احتمال خطر بازگشت به حالت قبل از درمان می شود. علائم و نشانه های OMD می توانند در هفته های نخست زندگی ظاهر شوند، اما می توانند در هر زمان دیگری در طول زندگی اتفاق بیفتند. دندانپزشکان و ارتودنتیست ها، علاوه بر ارائه راهکارهای ساختاری برای مشکل هنگام بروز آنها، باید در پیشگیری از اختلالات کرانیوفاسیال اکتسابی، نقش فعال تری ایفا کنند و بهترین وضعیت رشد کرانیوفاسیال را حمایت کنند. مشکلات ارتودنتیک در تمام سنین می توانند بروز پیدا کنند، اما هر چه زودتر ریشه یابی و برطرف شوند، راحت تر درمان می شوند.

آیا می دانسته اید تنفس دهانی، بر خلاف تنفس از راه بینی، می تواند منجر به بروز مشکلات دندانی شود و نیاز به درمان ارتودنسی دارد؟ به خواندن این مطلب ادامه دهید تا به اطلاعات شما در مورد آن افزوده شود.

مقایسه تنفس دهانی و تنفس از راه بینی

تنفس از راه بینی کاملاً طبیعی و سالم است. از سوی دیگر، اگر بیشتر اوقات تنفس به صورت دهانی انجام شود، کاملاً غیر عادی و ناسالم است. تنفس از راه دهان به عنوان مثال، در کودکان می تواند در صورت سرما خوردن، داشتن عفونت های ویروسی اتفاق بیفتد، یا اینکه می تواند نتیجه یک علت دائمی تر مانند بزرگی لوزه ها یا انحراف سپتوم بینی باشد.

وقتی از بینی خود برای تنفس استفاده می کنیم، هوا قبل از رسیدن به شش ها، با عبور از مجرای بینی گرم و مرطوب می شود. اگر از دهان برای تنفس استفاده شود، هوای سردتر و خشک تر از راه دهان عبور می کند، بدون آنکه توسط بینی گرم شود.

تنفس دهانی منجر به بروز چه مشکلاتی می شود؟

این عادت می تواند منجر به خشکی دهان شود، که باعث می شود از مزایای بزاق کاسته شود و احتمال تشکیل بیو فیلم و پلاک های دندانی افزایش پیدا کند.

اصلاً تعجب ندارد که ارتباط واضحی بین تنفس دهانی و ژینژیویت وجود دارد- و به همین دلیل است که دندانپزشکان باید از بیماران در مورد عادات تنفسی آنها سؤال بپرسند. هالیتوزیس (بوی بد دهان) نیز یکی از پیامدهای بد تنفس دهانی است- مشکلی که به راحتی توجه بیمار را به خود جلب می کند.

هنگام تنفس از راه بینی، دهان بسته می شود، و زبان نزدیک سقف دهان و دندان های فک بالا (قوس دندانی بالا) قرار می گیرد. هوایی که ار راه بینی عبور می کند موجب تهویه سینوس های بینی می شود و از آنجا که اجازه می دهد آنها به صورت طبیعی رشد کنند و وسیع شوند، این حفره ها را سالم نگه می دارد. زبان تنها فشار رو به بالای کافی ایجاد می کند تا فشاری که از سوی گونه ها و لب ها وارد می شوند را در مسیر مخالف خنثی کند. کف بینی و سینوس های نازال آنسوی سقف دهان قرار گرفته اند، که بیشتر تحت عنوان پلیت شناخته می شود.

افرادی که از راه دهان نفس می کشند نمی توانند در برابر فرایندی که در بالا توضیح داده شد مقاومت کنند. در عوض، این نیروها به صورت معکوس عمل می کنند. دهان ۲۳ ساعت و نیم در طول روز باز است (تا اجازه دهد تنفس صورت بگیرد)، سینوس ها در بالا گیر کرده اند، زبان تنها کنار دندان های فک پایین قرار می گیرد، و گونه ها دندان های فک بالا را رو به جلو فشار می دهند در حالی که هیچ چیزی در سمت مخالف وجود ندارد که در برابر آنها مقاومت نماید. در حقیقت تنفس دهانی می تواند رشد فک بالا را کاهش دهد و منجر به بروز مال اکلوژن های دندانی شود که نیاز به درمان ارتودنسی دارد.

البته کودکانی که تنفس دهانی دارند، ممکن است با بریس های دندانی مشکل داشته باشند و اقدامات بعدی ارتودنسی نیز پیچیده تر باشند. علاوه بر این، چهره کودک ممکن است به شکلی متفاوت رشد کند: اجزاء صورت می توانند باریک تر و بلندتر باشند، استخوان گونه کمتر برجسته باشد، و پلیت باریک تر باشد. تنفس دهانی می تواند باعث شود لب ها و لثه ها خشک شوند و بیشتر مستعد عفونت و خونریزی شوند. این می تواند با تنفس دهانی یا حتی عفونت گوش نیز مرتبط باشد.

تنفس دهانی و درمان ان با ارتودنسی

تنفس دهانی و درمان ان با ارتودنسی

 

چرا تنفس  دهانی نیاز به درمان دارد؟

بسیاری از والدین کودکان خود را به این دلیل برای اقدامات دندانپزشکی نزد دندانپزشک می آورند که نگران کجی دندان های آنها هستند. ما می دانیم که این می تواند نتیجه مشکلات عمقی تر باشد، نه علت آنها. اکثر کودکانی که تنفس دهانی دارند می توانند یاد بگیرند رفتارهای خود را تغییر دهند، مخصوصاً در سنین پایین تر، دندانپزشک می تواند با نگاه کردنم به علائم وقتی کودک برای چکاپ مراجعه می کند، و نیز پرسیدن سؤالاتی از والدین آنها در مورد عادات خوابیدن و رفتاری کودک، می توانند متوجه مشکلات شوند.

وقتی افراد بزرگسال و کودکان در طول روز بیشتر از راه دهان نفس می کشند، احتمال اینکه در طول شب نیز از راه دهان نفس بکشند بیشتر خواهد بود. تنفس دهانی در طول شب با بی خوابی و آپنه خواب نیز ارتباط دارد زیرا سطوح دی اکسید کربن و اکسیژن در جریان خون تغییر پیدا می کند. در افراد بزرگسال، آپنه خواب طولانی مدت می تواند منجر به خستگی مزمن و حتی آسیب به قلب شود. برخی پزشکان تنفس دهانی در کودکان را به اختلال عدم توجه و اختلال بیش فعالی ارتباط داده اند.

تنفس دهانی و درمان ان با ارتودنسی

تنفس دهانی و درمان ان با ارتودنسی

درمان تنفس دهانی

از جمله دلایلی که عبور آزاد هوا از راه بینی را محدود می کنند عبارتند از آلرژی های نازال، بزرگ بودن سوراخ های بینی، و برزگ بودن لوزه ها. گاهی اوقات علت بروز این مشکل باریک بودن مجرای تنفسی در نتیجه رشد ناکافی است. هوایی که سینوس های بینی را تهویه می کند و نیز تخلیه ترشحات آنها از راته مجرای بینی صورت می گیرد. بنابراین، بسیار مهم است که با اصلاح مجرای بینی و یا پلیت، علت تنفس دهانی برطرف شود.

اصلاح پلیت با کمک ارتوپدی دنتوفاشیال صورت می گیرد. این بخشی از چیزی است که ارتودنتیست های مجرب انجام می دهند. یکی از راه های انجام این کار از سریق “گسترده کردن سریع پلیت” است. ۱۵۰ سال است که ارتودنتیست ها قادرند با موفقیت این فرایند را انجام دهند. وقتی این کار انجام می شود، بیمارانی که با این مشکل مواجه هستند راحتی قابل توجهی را حین تنفس خود از راه بینی تجربه می کنند.

درمان تنفس دهانی به علت ویژه آن بستگی خواهد داشت. به عنوان مثال، مشکلات مربوط به سوراخ های بینی، لوزه ها و سینوس ها اغلب توسط متخصصین گوش و حلق و بینی درمان می شوند. در مواردی که در نتیجه تنفس دهانی، ماگزیلا (فک بالا و پلیت) خیلی باریک شده است، ممکن است لازم باشد ارتودنتیست از وسیع کننده های کام استفاده نماید، که به تدریج فک را وسیع تر می کنند. درمان دوم می تواند اندازه مجرای تنفسی را نیز تحت تأثیر قرار دهد، و نفس کشیدن از راه بینی را راحت تر نماید. بهترین زمان برای بسیاری از این درمان ها اوایل دوران رشد کودک است. به منظور پرهیز از مشکلات بلند مدت با ساختار صورت و کل سلامت دندانی باید به محضی که متوجه تنفس دهانی خود یا فرزندتان شدید به ارتودنتیست یا دندانپزشک مراجعه کنید.

تنفس دهانی و درمان ان با ارتودنسی

تنفس دهانی و درمان ان با ارتودنسی

وقتی نیاز به استفاده از بریس های ارتودنسی دارید، انواع بسیار متفاوتی وجود خواهد داشت که با نیازهای شما تناسب داشته باشند. اگر لازم باشد دندان های بالا و پایین شما به طور همزمان صاف و یکدست شوند، ممکن است نیاز باشد برای شما ابزار تویین بلاک Twin Block Appliance کار گذاشته شود. وقتی این ابزار در جای خود قرار می گیرد، پرسش هایی ممکن است برای بیمار بوجود بیایند که لازم است به آنها پاسخ گفته شود.

تویین بلاک چیست و چگونه عمل می کند؟

ابزار تویین بلاک از دو پلیت متحرک تشکیل شده است که به دندان های فک های بالا و پایین گیر داده می شود. در طول مدتی که از این ابزار استفاده می شود، فک ها مقداری دور از یکدیگر و فک پایین مقداری جلوتر نگه داشته می شود. این ابزار به گونه ای طراحی شده است تا فک پایین به حداکثر رشد خود برسد و نیز مشکلات ارتباطی فک ها مانند تفاوت اندازه ها و جلوآمدگی آنها را برطرف نماید. پلیت فک بالا ممکن است عملکرد وسیع کنندگی نیز داشته باشد که اجازه خواهد داد قوس دندانی باریک عریض تر شود. هدف از عریض تر کردن می تواند درمان کراس بایت، ایجاد فضای بیشتر برای درمان فشردگی و تراکم زیاد دندان ها، و قرار گیری بهتر دندان ها باشد.

اگر کودکان اورجت شدید داشته باشند، ممکن است به ظاهر دندان های خود آسیب بزنند. گاهی اوقات برای درمان اورجت شدید ممکن است لازم باشد از ابزار تویین بلاک استفاده شود. ابزار تویین بلاک در رنگ های متنوعی وجود دارد. اگر ابزار تویین بلاک به درستی مورد استفاده قرار بگیرد، کمک خواهد کرد اورجت کاهش پیدا کند و محل قرار گیری دندان های بالا و پایین بهبود یابد. اگر باریکی فک نیز خود یک مشکل باشد، آن نیز می توان ابزار مشابهی درمان شود، اما با افزودن یک پیچ وسیع کننده.

تویین بلاک در ارتودنسی

تویین بلاک در ارتودنسی

مراحل دریافت ابزار تویین بلاک

ابزار تویین بلاک نوعی ابزار است که لازم است به طور سفارشی برای هر بیمار، بر اساس نیازهای او، طراحی و ساخت شود. قبل از انجام این مرحله نیاز است از دهان بیمار عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس گرفته شود و از دهان او قالب تهیه شود. طی یک دوره چند ماهه لازم است چندین مرتبه برای چکاپ مراجعه شود تا کودک تحت نظر قرار داشته باشد. ممکن است مقداری درد وجود داشته باشد که برای خوابیدن مشکلاتی بوجود بیاورد. پس از یک یا دو روز، برای غذا خوردن نیز هیچ مشکلی وجود نخواهد داشت تنها لازم است از غذاهایی که در ادامه اشاره خواهند شد پرهیز شود.

چه زمان هایی باید از تویین بلاک استفاده شود؟

تویین بلاک بخش مهمی از درمان ارتودنسی است، و باید روز و شب استفاده شود. حتی در حین صرف وعده های غذایی نیز باید از تویین بلاک استفاده شود، مگر آنکه ارتودنتیست شما دستور دیگری داده باشد، که در این صورت تنها لازم است برای مسواک زدن یا انجام ورزش های پر زد و خورد (راگبی و هاکی) و شنا آنها را خارج کنید. علاوه بر این، حین نواختن آلات موسیقی بادی بهتر است آنها را خارج کنید.

تویین بلاک در ارتودنسی

تویین بلاک در ارتودنسی

چند روز نخست پس از کار گذاشتن تویین بلاک

چند روز نخست پس از آغاز استفاده از تویین بلاک، این احتمال وجود دارد که شما بخواهید تا جایی که امکان دارد خیلی کم از این ابزار استفاده کنید، اما رعایت و عمل به دستورالعمل ها مهم است. اگر طبق دستورالعمل هایی که ارتودنتیست برای استفاده از تویین بلاک ها به شما می دهد عمل نمایید خیلی زود شاهد بهبود در نحوه قرار گیری دندان ها خواهید بود. علاوه بر این، ممکن است مشکلاتی نیز وجود داشته باشد، اما این مشکلات عموماً تنها چند روز طول خواهند کشید. داروهای مسکن می توانند کمک کنند و در اکثر موارد، داروهای مسکن OTC می توانند کافی باشند. اگر درد و ناراحتی شما طولانی شد و تنها منطقه خاصی را تحت تأثیر قرار داده باشد، لازم است مجدداً به ارتودنتیست خود مراجعه کنید تا جای آن را برای شما عوض کند.

آن را خارج نکنید، زیرا ممکن است مجبور باشید دو روز نخست را کامل با آنها سپری کنید. این احتمال وجود دارد که برای مدتی حرف زدن شما مثل همیشه نباشد و ممکن است لازم باشد یاد بگیرید چگونه با وجود تویین بلاک ها روی دندان ها حرف بزنید.

با وجود تویین بلاک ها روی دندان ها چگونه باید غذا خورد؟

این احتمال وجود دارد که ارتودنتیست به شما اجازه دهد هنگام صرف وعده های غذایی، ابزار را از دهان خود خارج کنید، اما اطمینان حاصل نمایید تا زمانی که مجدداً آن را در جای خود قرار می دهید به خوبی از آن مراقبت نمایید. وقتی تویین بلاک در دهان شما قرار دارد، برخی خوراکی ها را نمی توانید بخورید، از جمله تافی، شکلات، و هر چیزی که حاوی مقادیر زیادی قند است- این دستور نوشیدنی ها را نیز شامل می شود. تا جایی که امکان دارد دهان خود را تمیز کنید و برای انجام این کار ابزار را از دهان خارج نمایید. از آنجا که لازم است حداقل تا یک سال از ابزار استفاده کنید، برای پیشگیری از طولانی تر شدن زمان استفاده از ابزار لازم است دستورالعمل ها را دنبال نمایید.

چگونه باید تویین بلاک ها را خارج کرد؟

تویین بلاک های خود را باید با دقت کامل و با پایین کشیدن گیره های عقب بریس های فک بالا، و بالا کشیدن گیره های عقب بریس های فک پایین، از دهان خارج کنید. وقتی از ابزار خود استفاده نمی کنید، به خاطر داشته باشید آن را داخل محفظه مخصوص خود نگهداری کنید.

تویین بلاک در ارتودنسی

تویین بلاک در ارتودنسی

مراقبت از تویین بلاک ها به چه صورت انجام می شود؟

برای تمیز نگه داشتن تویین بلاک ها لازم است هفته ای یک مرتبه هر دو قسمت را درون محلول تمیز کننده ریتینر غوطه ور کنید. علاوه بر این، می توانید برای تمیز کردن آنها از مسواک و آب استفاده کنید. برای تمیز کردن آنها هرگز از خمیر دندان استفاده نکنید. از درآوردن مکرر ابزار خودداری کنید زیرا می تواند موجب تضعیف یا شکسته شدن آنها شود. ارتودنتیست به طور منظم روند پیشرفت شما را بررسی خواهد کرد به همین دلیل لازم است به طور منظم برای چکاپ مراجعه نمایید.